Τι ποιητέον; Παυτέον!

Η ελληνική ερωταπόκριση αν και στην καθαρεύουσα Τι ποιητέον; Παυτέον!, αποτέλεσε για μερικές δεκαετίες στο μεσοπόλεμο και μεταπολεμικά μία από τις πλέον δημώδεις εκφράσεις ιδιαίτερα στις κεντρικές δημόσιες υπηρεσίες του ελληνικού κράτους. Στη χρήση της δεν τονιζόταν η λέξη "Τι" αλλά το "ποιητέον", κατά την έννοια που αυτός που κάνει την ερώτηση δίνει και την απάντηση "παυτέον" ως βεβαιωτικό μοναδικής λύσης αποκλείοντας οποιαδήποτε άλλη.

Η χρήση αυτής γινόταν συνηθέστερα στις περιπτώσεις που περιφερειακές υπηρεσίες, νομαρχίες κ.λπ. ζητούσαν από τις κεντρικές, (υπουργείων), οδηγίες ή τρόπους επίλυσης τοπικών προβλημάτων που απαιτούσαν όμως λήψη αποφάσεων και που αυτό σήμαινε σύγκληση συμβουλίων, τροποποιήσεις νομοθετημάτων και άλλων, που θα επιβάρυναν την καθημερινή εργασία των κεντρικών υπηρεσιών. Έτσι ως άμεση λύση - απάντηση δινόταν ή "παυτέον", ή "απορριπτέον" που σήμαινε άρνηση, είτε "εν καιρώ" σε πίστωση χρόνου επανεξέτασης του θέματος.

Ιστορικό[επεξεργασία]

Η ιστορία της καθιέρωσης αυτής της ερωταπόκρισης ανάγεται στο έτος 1907. Το Καλοκαίρι του έτους εκείνου συνέβη πολύ μεγάλη πλημμύρα στα Τρίκαλα, όπου και σημειώθηκαν πολλοί πνιγμοί με μεγάλες καταστροφές όπως και καταρρεύσεις οικιών, μεταξύ δε αυτών και του γυμνασίου Τρικάλων. Την επομένη της καταστροφής ο γυμνασιάρχης απέστειλε στη κυβέρνηση το ακόλουθο τηλεγράφημα: "Γυμνάσιον κατέρρευσε στοπ. Θρανία επιπλέουσι ύδατι στοπ. Μαθηταί μερικοί επνίγησαν ή απωλέσθησαν στοπ. Τι ποιητέον:". Η εφημερίδα Ακρόπολις της Αθήνας που δημοσίευσε στη πρώτη σελίδα το τηλεγράφημα συνέχισε δίνοντας την απάντηση "Παυτέον! στοπ". Αυτό ήταν αρκετό με μειδιάματα επί της τραγωδίας εκείνης ν΄ αποτελέσει και την απαρχή της καθιέρωσης.