Ταράτσα του Μπαρμπαλιά
Η Ταράτσα του Μπαρμπαλιά είναι δημώδης έκφραση της ελληνικής γλώσσας που χρησιμοποιείται από το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα στην Ελλάδα για να χαρακτηρίσει με σκωπτικό τρόπο τον άνθρωπο, που συλλέγει εγκαταλελειμμένα αντικείμενα με σκοπό κάποτε να χρησιμοποιήσει.
Ιστορικό[επεξεργασία]
Κάποτε στη περιοχή Τζιτζιφιές της Αθήνας και μάλιστα στη δεκαετία του 1950, διέμενε ένας μεσήλικας που τον έλεγαν Μπαρμπαλιά. Ο Μπαρμπαλιάς είχε περάσει διάφορες κακουχίες από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και χωρίς να είναι ρακοσυλλέκτης, μάζευε ότι έβλεπε εγκαταλειμμένο, πιστεύοντας πως κάποτε θα το χρησιμοποιούσε. Όταν μάλιστα έβρισκε μεγάλα αντικείμενα, αγγάρευε και περαστικούς προκειμένου να τον βοηθήσουν να τα μεταφέρει στη ταράτσα του σπιτιού του.
Το σπίτι του Μπαρμπαλιά, αν και ήταν μια μικρή ισόγεια μονοκατοικία, τελικά από τα πράγματα που είχε μαζέψει στη ταράτσα (βαρέλια, κοφίνια, νταμιτζάνες, σομιέδες, σήτες, σχοινιά, τελάρα κλπ.) φάνταζε σαν να ήταν διώροφη οικοδομή. Έτσι η θέα αυτή δεν άργησε να γίνει παροιμιώδης έκφραση, χαρακτηρίζοντας την οποιαδήποτε περίπτωση συγκέντρωσης αμφιβόλου χρήσης αντικείμενα και σε οποιοδήποτε χώρο λέγοντας, σαν την ταράτσα του Μπαρμπαλιά.
Η έκφραση αυτή ήταν πολύ διαδεδομένη στο Μοσχάτο, στο Νέο Φάληρο, στα Καμίνια και στη περιοχή του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου στον Πειραιά.
Παραπομπές[επεξεργασία]
 Αυτό το λήμμα σχετικό με τη λογοτεχνία χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε τη Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το! |
This article "Ταράτσα του Μπαρμπαλιά" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Ταράτσα του Μπαρμπαλιά. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.
