Στρατιωτική δράση των αναρχικών στον Ισπανικό Εμφύλιο
Η στρατιωτική δράση των αναρχικών στον Ισπανικό Εμφύλιο (1936-1939) ποίκιλλε. Οι αναρχικοί είχαν τις πιο μαζικές πολιτικές οργανώσεις στην Ισπανία, και ήταν από τους πρώτους που κατάφεραν να αποκρούσουν τους εθνικιστές πραξικοπηματίες σε διάφορες περιοχές της Ισπανίας. Πιο συγκεκριμένα, στην αρχή της σύγκρουσης οι αναρχικοί ηγέτες κατείχαν ντε φάκτο την εξουσία στην Καταλονία, ενώ παρόλο τις πολύνεκρες απώλειες τους είχαν σημαντικές επιτυχίες στη καταστολή των εθνικιστών, επιτυχίες που ενσωματώθηκαν στη κουλτούρα τους. Τελικά, αποφασίστηκε να αναβάλλουν την επανάσταση τους μέχρι την συνολική απόκρουση του κινδύνου και να πολεμήσουν με την Δημοκρατική κυβέρνηση. Στη συνέχεια σχημάτισαν ορισμένες εθελοντικές ομάδες αναρχικών πολιτοφυλακών. Οι πιο επιτυχημένες από αυτές ήταν η Φάλαγγα του Ντουρρούτι καθώς και η Σιδερένια Φάλαγγα.
Λόγω απειρίας των αναρχικών ηγετών αλλά και των πολιτοφυλακών καθώς και προβλημάτων απειθαρχίας και μαζικών λιποταξιών οι αναρχικές πολιτοφυλακές είχαν στρατιωτικές αποτυχίες, ενώ με αφορμή την αποτυχία κατάληψης της Ζαραγόσα οι κομμουνιστές εξαπέλυσαν σκληρή κριτική εναντίον τους. Τελικά, οι αναρχικοί ηγέτες αναγκάστηκαν να δεχτούν την στρατικοποίηση των πολιτοφυλακών, ενώ οι πιο επιτυχημένοι αναρχικοί ηγέτες επέβαλλαν σκληρή στρατιωτική πειθαρχία μακριά από την αναρχική παράδοση. Αναρχικοί ηγέτες αναδείχθηκαν στον στρατιωτικό τομέα ενώ συμμετείχαν στο κίνημα του 1939 εναντίον της κυβέρνησης Νέγκριν.
Αρχές[επεξεργασία]
Μετά το πραξικόπημα των εθνικιστών στις 17 Ιουλίου του 1936, στη πόλη της Βαρκελώνης γίνανε οδομαχίες στις 18-20 Ιουλίου όπου οι αναρχικοί πολιτοφύλακες τους απέκρουσαν επιτυχώς και στη πράξη είχαν την εξουσία στα χέρια τους.[1][2] Ήδη από τις αρχές του πολέμου καταδείχθηκε το πρόβλημα της μικρής αξίας των πολιτοφυλακών, ενώ το Κομμουνιστικό Κόμμα πρότεινε την πιο ξεκάθαρη θέση για τη δημιουργία επιτυχημένου στρατού. Οι πολιτοφυλακές, δίχως να είναι άσχημα εξοπλισμένες είχαν μικρή στρατιωτική αξία και παράλληλα αποκαρδίωναν τους επαγγελματίες στρατιωτικούς που παρέμεναν πιστοί στην Δημοκρατική κυβέρνηση.[3] Επιπρόσθετα, οι αναρχικές πολιτοφυλακές υπέφεραν από σοβαρή έλλειψη πειθαρχίας και παράλληλα οι αναρχικοί προπαγάνδιζαν την μη ιεραρχία. Οι πολιτοφύλακες δεν είχαν στρατιωτική εκπαίδευση, ήταν απείθαρχοι και με ηγέτες που δεν είχαν ηγετικά στρατιωτικά προσόντα.[4], παρόλο τον ενθουσιασμό τους ακόμη και όταν αντιμετώπιζαν σημαντικά μικρότερες μονάδες έμπειρων βετεράνων του εθνικιστικού στρατού, οπισθοχωρούσαν εύκολα.[5]
Παράλληλα κατά το πρώτο διάστημα των συγκρούσεων πολιτοφύλακες κυρίως αναρχικοί προχώρησαν σε αντικληρικές σφαγές.[6]
Σύμφωνα με τον Yeoman ο οπλισμός των αναρχικών πολιτοφυλακών ήταν περιορισμένος, ενώ είχαν σημαντικές επιτυχίες.[7]
Μονάδες και ηγέτες[επεξεργασία]
Αναρχικοί "άνθρωποι της δράσης"[επεξεργασία]
Οι περισσότεροι αναρχικοί ηγέτες αναδείχθηκαν άντρες με επαναστατική δράση κατά την περίοδο της Δημοκρατίας [8] ενώ η εφαρμογή της στρατικοποίησης των πολιτοφυλακών δεν συνάντησε σε γενικές γραμμές αντιδράσεις από μαχητές του Δημοκρατικού στρατού που είχαν ήδη πολεμήσει τον εθνικιστικό στρατό[9]. Σε αυτή τη λογική, για να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα των πολιτοφυλακών, ο Ντουρρούτι επέβαλε αυστηρή πειθαρχεία στο τμήμα του, κάνοντας δύσκολη την εφαρμογή της παραδοσιακής αναρχικής πρακτικής όταν κάποιος πολιτοφύλακας ήθελε να μπορεί να εγκαταλείψει τη μονάδα του και να επιστρέψει στα μετόπισθεν. Για να εμποδίσει αυτή τη πράξη, ο Ντουρρούτι τον αφόπλιζε ενώ ταυτόχρονα μπορεί να βρισκόταν πολλά χιλιόμετρα μακρυά από το σπίτι του και κοντά σε πολεμικό μέτωπο. Αποτέλεσμα ήταν οι λιποταξίες στο τμήμα του Ντουρρούτι να ήταν ελάχιστες. Αυτή η πρακτική ήταν εκτός της τότε αναρχικής λογικής.[10] Παράλληλα, ο Τσιπριάνο Μέρα έγινε ο πιο αναγνωρισμένος αναρχικός στρατιωτικός διοικητής με πολλές στρατιωτικές επιτυχίες. Αναφέρεται, ότι είχε προτείνει στον Ντουρρούτι λίγο πριν τον θάνατο του, ότι "η αυτοπειθαρχεία δεν είναι αρκετή, και πρέπει να εφαρμοστεί ο στρατιωτικός νόμος δια της επιβολής βίας". Ο Μέρα αρχικά δήλωνε υπακοή μόνο τις εντολές της CNT, αλλά σταδιακά αποδέχτηκε την αναγκαιότητα της στρατικοποίησης[11]. Έφτασε στον βαθμό του αντισυνταγματάρχη του Δημοκρατικού Στρατού. Ενώ είχε κομβικό ρόλο στο πραξικόπημα εναντίον της κυβέρνησης του Χουάν Νεγρίν το 1939.[12]
Σιδερένια Φάλαγγα[επεξεργασία]
Η Σιδερένια Φάλαγγα ήταν μονάδα σκληροπυρηνικών αναρχικών. Αποχώρησε από το μέτωπο για να γυρίσει στα μετόπισθεν ενώ κατηγορήθηκε για πολλές πράξεις λεηλάτησης του πληθυσμού[13] αποκτώντας παράλληλα κακή φήμη, αναφέρεται ότι είχε στις τάξεις της ποινικούς κρατούμενους που απελευθερώθηκαν μαζί με τους πολιτικούς φυλακισμένους μετά την απόκρουση του πραξικοπήματος[14]. Αρκετοί, από τους 400 περίπου "λιποτάκτες" (μερικοί από αυτούς ήταν ποινικοί κρατούμενοι που βρήκαν ευκαιρία να αποχωρήσουν) που αντέδρασαν στην στρατικοποίηση της μονάδας τον Μάρτη του 1937, αναφέρεται ότι πήραν μέρος στις συγκρούσεις στα Γεγονότα του Μαΐου του 1937 στην Ισπανία, ενώ η οπτική τους ήταν ότι η υπακοή στη Δημοκρατική κυβέρνηση ήταν αντεπεναστατική πράξη.[15]
Ανεξέλεγκτοι[επεξεργασία]
Ως ανεξέλεγκτοι αναρχικοί χαρακτηρίστηκαν τα πιο σκληροπυρηνικά μέρη των αναρχικών που εναντιώθηκαν στη πράξη στη στρατικοποίηση και στην οργάνωση του στρατού. Σε αυτούς αποδόθηκαν πολλές φορές δίκαια ή άδικα πράξεις εκτεταμένης βίας εναντίον πολιτικών αντιπάλων.
Περιοχές[επεξεργασία]
Αραγωνία[επεξεργασία]
Αναρχικοί, κυρίως υπό την ηγεσία του Ντουρρούτι πήρανε την εξουσία στην Αραγωνία και προχώρησαν σε μαζική τρομοκρατία και σφαγές μεγάλων ιδιοκτητών γης[16]. Η οικονομία της περιοχής κολλεκτιβοποιήθηκε. Αναρχικοί πολιτοφύλακες κάποιες φορές πήραν μέρος σε λεηλασία των περιοχών.[14] Σύμφωνα με τον Πήτερ Μάρσαλ τα χωριά διοικούνταν από εργατικές συνελεύσεις με αμεσοδημοκρατικό τρόπο, χωρίς να αναγκάζουν τους ανθρώπους να συμμετέχουν[17].
Ζαραγόσα[επεξεργασία]
Η φάλαγγα του Ντουρρούτι απέτυχε να καταλάβει την Ζαραγόσα και για αυτό επικρίθηκε έντονα από τους κομμουνιστές.[18]
Καταλονία[επεξεργασία]
Αναρχικοί ηγέτες το 1937 κατηγορήθηκαν από τους κομμουνιστές, για συμμετοχή σε σφαγές χιλιάδων ατόμων.[19]
Γυναίκες[επεξεργασία]
Ελάχιστες γυναίκες πήραν ενεργό μέρος σε πολιτοφυλακές, ενώ οι φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν με γυναίκες στα όπλα εξυπηρετούσαν προπαγανδιστικούς σκοπούς.[20] Όπως αναφέρει ο Ιστορικός Alpert, ο Ισπανικός Εμφύλιος ήταν πιθανόν ο τελευταίος πόλεμος στον οποίο οι γυναίκες κράτησαν τον παραδοσιακό τους ρόλο.[21]
Τέλος της αναρχικής αυτόνομης στρατιωτικής δράσης[επεξεργασία]
Σε γενικές γραμμές μέχρι τον Ιούλη του 1937 ο Δημοκρατικός στρατός είχε εφαρμόσει την στρατικοποίηση των πολιτοφυλακών.[22]
1938-9[επεξεργασία]
Τελικά, από το 1938 οι δυνάμεις της CNT και της FAI διασπάστηκαν, με τους ηγέτες της CNT να δηλώνουν ότι ο πόλεμος είχε χαθεί. Κύκνειο άσμα των Ισπανών αναρχικών ήταν η συμμετοχή τους στο ένοπλο κίνημα στρατιωτικών εναντίον της κυβέρνησης του Χουάν Νεγρίν ώστε μεταξύ άλλων να τιμωρήσουν τους κομμουνιστές για τις πράξεις τους, αλλά και να αποδράσει από τον εθνικιστικό στρατό η ηγεσία της CNT που βρισκόταν στην Μαδρίτη[23], με στόχο να συνθηκολογήσουν.[24]
Παραπομπές[επεξεργασία]
- ↑ Alexander & Alexander 1999, σελ. 739.
- ↑ Alpert 2013, σελ. 38.
- ↑ Alpert 2013, σελ. 56-57.
- ↑ Alpert 2013, σελ. 53 Ως παράδειγμα ο συγγραφέας αναφέρει:"They went forward in long, wide lines and then bunched up, offering excellent targets. They stuck to the roads, so that a single aircraft with a machine-gun could put an entire column to flight..
- ↑ Preston, σελ. 53 "The barbaric hunting down and killing of thirteen bishops, 4,184 diocesan priests, 2,365 male religious and 283 religious sisters, mainly in the opening weeks of the war, provided evidence as terrible as could be imagined of the determination of some political groups, especially the anarchists, to wipe out the Church completely".
- ↑ Yeoman 2019, σελ. 436.
- ↑ Casanova, Julián (2005). Anarchism, the republic, and civil war in Spain, 1931-1939 (σελίδα 110). London New York: Routledge. ISBN 0-415-32095-X. OCLC 55948161.
- ↑ Graham 2005, σελ. 52.
- ↑ McLauchlin 2013, σελ. 128-9.
- ↑ McLauchlin 2013, σελ. 129.
- ↑ Alpert 2013, σελ. 141.
- ↑ Alpert 2013, σελ. 40-1.
- ↑ 14,0 14,1 McLauchlin 2013, σελ. 94.
- ↑ McLauchlin 2013, σελ. 136.
- ↑ Broué 2008, σελ. 157
- ↑ Marshall1993, σελ. 462.
- ↑ Alexander & Alexander 1999, σελ. 162.
- ↑ Julius Ruiz The 'Red Terror' and the Spanish Civil War: Revolutionary Violence In Madrid, Publisher: Cambridge University Press Online publication date: June 2014 σελίδα 306
- ↑ Graham 2005, σελ. 57.
- ↑ Alpert 2013, σελ. 165 "The Spanish Civil War may have been the last European war in which women continued to play the parts they had always done in armies".
- ↑ Alpert 2013, σελ. 82.
- ↑ Yeoman 2019, σελίδες 441.
- ↑ The Spanish Civil War,Stanley G. Payne, 2012 Cambridge Essential Histories σελίδα 229 – supported the secret initiative of Colonel Segismundo Casado, commander of the central front, to overthrow the government and make peace with Franco
Πηγές[επεξεργασία]
- (Αγγλικά) Script error: No such module "citation/CS1".
- (Αγγλικά) Script error: No such module "citation/CS1".
- (Αγγλικά) Script error: No such module "citation/CS1".
- (Αγγλικά) Script error: No such module "citation/CS1".
- (Αγγλικά) Script error: No such module "citation/CS1".
- Script error: No such module "citation/CS1".
- Script error: No such module "citation/CS1".
- Script error: No such module "citation/CS1".
- Script error: No such module "citation/CS1".
This article "Στρατιωτική δράση των αναρχικών στον Ισπανικό Εμφύλιο" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Στρατιωτική δράση των αναρχικών στον Ισπανικό Εμφύλιο. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.
