Μιχαήλ Πετροπουλέας
Ο Μιχαήλ Π. Πετροπουλέας (1911-2010) ήταν Έλληνας Υποστράτηγος (ΔΒ) του Ελληνικού Στρατού και είχε καταγωγή από τον Άγιο Νίκωνα Μεσσηνίας (Δήμος Δυτικής Μάνης). Ανέπτυξε έντονη στρατιωτική δραστηριότητα, με συμμετοχή στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τιμήθηκε με διάφορα μετάλλια και παράσημα. Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του σταδιοδρομίας, υπηρέτησε με επιτυχία στον ΟΤΕ, του οποίου υπήρξε και ο πρώτος Διοικητής στη Μεταπολίτευση, από το 1974 έως το 1976.
Σπουδές & διδακτικό έργο[επεξεργασία]
Ο Μιχαήλ Πετροπουλέας ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Γυμνάσιο Αρεόπολης Μάνης (Λακωνία) το 1929.[1] Ακολούθως, πραγματοποίησε ανώτατες στρατιωτικές και ακαδημαϊκές σπουδές, ενώ πλούσιο ήταν και το διδακτικό του έργο. Ειδικότερα, σπούδασε διαδοχικά στις Σχολές Ευελπίδων, Διαβιβάσεων, Συνδέσμων, Πεζικού, Ανωτέρα Σχολή Πολέμου, Εθνικής Αμύνης καθώς & στην Πάντειο Σχολή Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών.
Δίδαξε ως Καθηγητής στη Σχολή Ευελπίδων και δύο φορές στη Σχολή Εθνικής Αμύνης.[2]
Στρατιωτική σταδιοδρομία[επεξεργασία]
Υπηρέτησε την πατρίδα από διάφορα αξιώματα,[3] φτάνοντας στο σημείο να κατέχει μεταξύ άλλων και επιτελικές θέσεις στο στράτευμα.[4] Ονομάστηκε Ανθυπολοχαγός Μηχανικού στις 4 Μαΐου του 1937, ενώ διοίκησε ενδεικτικά τις Μονάδες 488 ΤΔ, 494 ΤΔ, 485 ΤΔ και ΔΔΒ/1ης Στρατιάς.[5]
- Κατά την Ειρηνική Περίοδο διετέλεσε:
Διμοιρίτης-Διοικητής Λόχου ΔΒ, Διοικητής Τάγματος, Διοικητής Σχολής Αξιωματικών ΔΒ, Διοικητής Σχολής Οπλιτών ΔΒ, Διοικητής ΔΒ Μεραρχίας - Σ. Στρατού Στρατιάς, Επιτελής ΔΒ, Διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων Γενικού Επιτελείου Στρατού (ΓΕΣ), Βοηθός Επιτελάρχου Α' Σώματος Στρατού, ενώ υπηρέτησε και στο Στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη της Τουρκίας.[6][7]
- Κατά την Πολεμική περίοδο διετέλεσε:
Διοικητής XVIIα Λόχου ΔΒ στην Αλβανία (Λέσνιτσα, Τρεμπεσίνα, Κλεισούρα, Ύψωμα 731, Πόγραδετς), όμηρος σε στρατόπεδα της Ιταλίας, εθελοντής στον Ιερό Λόχο, καθώς και Διοικητής Μ.Δ.Α.Υ.-Τάγματος ΔΒ- Α' Σ. Στρατού.[8] Την 7η Φεβρουαρίου του 1941, τραυματίστηκε σε ύψωμα των στενών της Κλεισούρας, αλλά συνέχισε να πολεμάει με αυταπάρνηση.[9]
Για το ήθος, την ανδρεία και την προσφορά του στην πατρίδα, ο Μιχαήλ Πετροπουλέας τιμήθηκε δύο φορές με το Μετάλλιο Εξαιρέτων Πράξεων, με Πολεμικούς Σταυρούς Γ' και Β' Τάξεως, με Χρυσό Σταυρό μετά Ξίφους, με Μετάλλια Στρατιωτικής Αξίας Γ' και Β' Τάξεως, με Χρυσούν Αριστείον Ανδρείας, με Μετάλλιο Ελληνοϊταλικού Πολέμου, με Μετάλλιο Μέσης Ανατολής και με τον Σταυρό Ταξιαρχών Β' Τάγματος Φοίνικος.[10]
Ομηρεία[επεξεργασία]
Στις 6 Οκτωβρίου του 1942, συνελήφθη από τους Ιταλούς κατακτητές στο χωριό του, την Πολιάνα Μάνης και μετεφέρθη στην Ιταλία ως όμηρος. Έφερε το βαθμό του Υπολοχαγού Μηχανικού.[11]
Κατά την περίοδο της ομηρείας του στην Ιταλία, διέμεινε σε διάφορα στρατόπεδα (Μπάρι, Πάρμα, Πιατσέντσα), υπό άθλιες συνθήκες, μέχρι την 12η Σεπτεμβρίου του 1943, όταν και διελύθη το τελευταίο στρατόπεδο. Τούτο συνέβη τέσσερις ημέρες μετά την 8η Σεπτεμβρίου του 1943, όταν και υπεγράφη η ανακωχή μεταξύ του Στρατάρχου Πιέτρο Μπαντόλιο (Pietro Badoglio) και των Συμμάχων.[12]
Στην συνέχεια, ακολουθούν νέες ταλαιπωρίες και περιπέτειες, με τον Μιχαήλ Πετροπουλέα να ζει κρυπτόμενος σε δάση και χωριά των Απεννίνων ορέων της βόρειας Ιταλίας. Στις 18 Νοεμβρίου του 1943, και μετά δυσκολιών, κατέφθασε στη Ρώμη συνεχίζοντας να ζει εν κρυπτώ επί 8 (οκτώ) μήνες από σπίτι σε σπίτι, μέχρι την είσοδο των Συμμάχων στην Ιταλική πρωτεύουσα, στις 4 Ιουνίου του 1944.[13]
Στις 6 Ιουλίου του 1944, μετεφέρθη από τους Συμμάχους, μαζί με συνομοίρους του, σε στρατόπεδο στη Νάπολι.
Στις 12 Ιουλίου του 1944, οι Άγγλοι εγκατέστησαν τους ομήρους σε ένα στρατόπεδο του Τάραντα, όπου ήταν ο Ναύσταθμος του Ιταλικού Στόλου.
Εν συνεχεία, στις 18 Ιουλίου του 1944, από τον Τάραντα επιβιβάστηκε σε αγγλικό αντιτορπιλικό, με κατεύθυνση την Μέση Ανατολή, όπου ευρίσκετο η εξόριστη Ελληνική Κυβέρνηση.
Πράγματι, στις 22 Ιουλίου του 1944, αφίχθη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και με τρένο το βράδυ της ίδιας ημέρας κατέφθασε στο Κάϊρο.
Στις 23 Αυγούστου του 1944, μετεφέρθη στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ισμαηλίας.
Στις 24 Αυγούστου του 1944, έφτασε στη Ναχαρία, κοντά στη Χάϊφα (Ισραήλ) και κατετάγη εθελοντικά στον Ιερό Λόχο, με την ιδιότητα του απλού στρατιώτη, λαμβάνοντας σκληρή εκπαίδευση ακόμα και αλεξιπτωτιστή. Στο επίλεκτο αυτό Σώμα παρέμεινε μέχρι τη διάλυση του.
Το τρίτο δεκαήμερο του Σεπτέμβρίου του 1944, απέπλευσε με αντιτορπιλικό με προορισμό την Ελλάδα.
Στις 14 Οκτωβρίου του 1944, επιστρέφοντας πια στην πατρίδα, μέσω Κυθήρων και Πόρου, αποβιβάστηκε αισίως στο Πασαλιμάνι του Πειραιά.[14]
Τέλος, έλαβε μέρος σε αρκετές επιχειρήσεις εναντίων των Γερμανών στη νήσο Μήλο (1944).[15]
Αντιδικτατορική δράση[επεξεργασία]
Ο Μιχαήλ Πετροπουλέας, ως βαθύτατα δημοκρατικός άνθρωπος, καταδίκασε σφόδρα και ανοιχτά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 στην Ελλάδα.[16] Η στάση του αυτή, είχε ως συνέπεια την πρόωρη αποστράτευση του με τον βαθμό του Υποστράτηγου από την Χούντα των Συνταγματαρχών, εντός του πρώτου κιόλας μήνα από την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας.
Ωστόσο, μετά την πτώση της Χούντας και την αποκατάσταση πια της Δημοκρατίας, ο Μιχαήλ Πετροπουλέας απεκαταστάθη αναδρομικά στον βαθμό του Αντιστράτηγου (ΔΒ).[17]
Διοικητής ΟΤΕ[επεξεργασία]
Ο Μιχαήλ Πετροπουλέας, αφότου τερμάτισε ευδοκίμως τη λαμπρά σταδιοδρομία του στον Ελληνικό Στρατό, διετέλεσε πρώτος Διοικητής του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος (ΟΤΕ) μετά τη Μεταπολίτευση και παρέμεινε με μεγάλη επιτυχία διοικητής της νευραλγικής σημασίας ΔΕΚΟ, από τις 10 Σεπτεμβρίου του 1974 έως τις 20 Μαΐου του 1976, οπότε και υπέβαλε παραίτηση.[18] Ήταν προσωπική επιλογή του τότε Πρωθυπουργού και μετέπειτα Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Καραμανλή (1907-1998), για την πλήρωση της θέσης.[19]
Επί των ημερών του στο τιμόνι του τηλεπικοινωνιακού κολοσσού, πραγματοποιήθηκαν έργα κατασκευής υποβρυχίων καλωδίων και ραδιοηλεκτρικών ζεύξεων,[20] ενώ σταδιακά αυξήθηκαν και οι τηλεφωνικές συνδέσεις, με όλο και περισσότερους κατοίκους της Ελλάδας να αποκτούν τηλέφωνο.[21] Συγκεκριμένα, στα τέλη του 1975, 22 στους 100 Έλληνες είχαν τηλέφωνο, μια αύξηση δηλαδή πάνω από 146.000 τηλέφωνα από τότε που ανέλαβε καθήκοντα Διοικητή ο Πετροπουλέας. Υπογραμμίζεται, ότι έως τα μέσα του 1976 λειτουργούσαν πάνω από 2 εκατομμύρια γραμμές.[22] Αξιοσημείωτο είναι, ότι το 1975, μπήκαν στο δίκτυο 76 νέες πόλεις, κωμοπόλεις και χωριά, ενώ συνδέθηκαν η Κρήτη με την Αττική και την Κύπρο και παραλλήλως λειτούργησαν τρία νέα ραδιοηλεκτρικά δίκτυα, τα οποία συνέδεσαν την Ελλάδα με την Βουλγαρία και την Τουρκία.[23]
Επιπλέον, στο πλαίσιο των κυβερνητικών προσπαθειών τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια για την αρτιότερη οργάνωση της άμυνας της χώρας καθώς και την εμπέδωση και διατήρηση της ειρήνης, οι επικοινωνίες του Στρατού εκσυγχρονίστηκαν και ενισχύθηκαν. Μάλιστα, ο Πετροπουλέας συνεκάλεσε έκτακτη συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου του ΟΤΕ, κατά την οποία αποφασίστηκε ομοφώνως η χορήγηση του ποσού των 20.000.000 δραχμών προς επίτευξη του ως άνω σκοπού, με όλα τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου να διαθέτουν προθύμως την παγία αποζημίωση (ενός μηνός) που ελάμβαναν.[24]
Αξίζει να τονιστεί, ότι επί διοικήσεως του, φιλοξενήθηκαν στην Αθήνα μεγάλης σπουδαιότητας και διεθνούς κύρους Σύνοδοι, όπως η 5η Παγκόσμια Σύνοδος για Τηλεπικοινωνιακούς Δορυφόρους (Σεπτέμβριος 1975) με παρουσία εκπροσώπων από περίπου 60 διαφορετικές χώρες και εκπροσώπων της Ελληνικής Κυβέρνησης[25] καθώς και το Ευρωπαϊκό Συνέδριο Ταχυδρομείων και Επικοινωνιών με θέμα τις Ναυτιλιακές Επικοινωνίες μέσω Δορυφόρων, το οποίο διεξήχθη παρουσία αντιπροσώπων από 12 χώρες της Δυτικής Ευρώπης, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, εκπροσώπων Ελληνικών Υπουργείων καθώς και της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών.[26]
Στη θέση του Διοικητή του Οργανισμού Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος (OTE) τον διαδέχτηκε ο μέχρι εκείνη τη στιγμή Υποδιοικητής και στενός συνεργάτης του, Χρυσόστομος (Χρυσός) Καβουνίδης, γόνος γνωστής εφοπλιστικής οικογενείας.[27]
Συγγραφικό έργο[επεξεργασία]
Μετά το τέλος της θητείας του ως Διοικητής του ΟΤΕ, ο Υποστράτηγος ε.α. Μιχαήλ Πετροπουλέας ασχολήθηκε με τη συγγραφή και εξέδωσε δύο βιβλία. Το πρώτο φέρει τον τίτλο "Ημέρες Πολέμου και Ομηρείας" (1978), ενώ το δεύτερο, το οποίο εξεδόθη στα τέλη του 20ου αιώνα, τιτλοφορείται "Μνημόνιο της Οικογένειας των Πετροπουλέων" (1998).
Συχνά, ήταν προσκεκλημένος πολιτιστικών συλλόγων για να παραδίδει διαλέξεις, οι οποίες ετύγχαναν λίαν ευμενούς απήχησης στους κύκλους του πνευματικού κόσμου της πρωτεύουσας.[28][29]
Απεβίωσε πλήρης ημερών, ο αρχαιότερος από τους επιζώντες Αξιωματικούς (ΔΒ) στις 22 Ιουλίου 2010 και κηδεύτηκε την επόμενη ημέρα στο κοιμητήριο Παπάγου.[30]
Παραπομπές[επεξεργασία]
- ↑ Πετροπουλέας Μιχάλης, (1998) "Μνημόνιο της Οικογένειας των Πετροπουλέων", Ιδιωτική, Αθήνα, σελ.101
- ↑ Πετροπουλέας, Μιχαήλ (1978). Ημέρες Πολέμου και Ομηρείας. Αθήνα: Σαξώνης. σελ. 142
- ↑ Ψυχάρης, Σταύρος (1977). Οι Μνηστήρες της Εξουσίας στο Παιχνίδι της Αλήθειας. Αθήνα: Παπαζήση. σελ. 51
- ↑ Πολυμερόπουλος, Γεώργιος. «Αναμνήσεις από το ΚΕΔ 1946-1947». Σύνδεσμος Αποστράτων Αξιωματικών Διαβιβάσεων, προσπελάσιμο http://www.saadb.gr/istorika-stoixeia/monades-diabibaseon/ked/xaidari-aprilios-1946/
- ↑ «ΠΥΡΟΒΟΛΗΤΗΣ - Τριμηνιαία Εφημερίδα του Συνδέσμου Αποστράτων Αξιωματικών Πυροβολικού του Ελληνικού Στρατού» (PDF). Σεπτέμβριος 2010, προσπελάσιμοhttp://www.pirovolitis.gr/papers/T34_tttmikro.pdf
- ↑ Παραλίκας, Δημήτριος (1978). Το Αληθινό Πρόσωπο του ΑΣΠΙΔΑ και του ΙΔΕΑ (1944-1974). Αθήνα: Παραλίκας. σελ. 52
- ↑ Πετροπουλέας, Μιχαήλ (1978). Ημέρες Πολέμου και Ομηρείας. Αθήνα: Σαξώνης. σελ. 142
- ↑ Πετροπουλέας, Μιχαήλ (1978). Ημέρες Πολέμου και Ομηρείας. Αθήνα: Σαξώνης. σελ. 142
- ↑ Πετροπουλέας, Μιχάλης (1998). Μνημόνιο της Οικογένειας των Πετροπουλέων. Αθήνα: Ιδιωτική. σελ. 101
- ↑ Πετροπουλέας, Μιχαήλ (1978). Ημέρες Πολέμου και Ομηρείας. Αθήνα: Σαξώνης. σελ. 142
- ↑ Πετροπουλέας, Μιχαήλ (1978). Ημέρες Πολέμου και Ομηρείας. Αθήνα: Σαξώνης. σελ. 36
- ↑ Πετροπουλέας, Μιχαήλ (1978). Ημέρες Πολέμου και Ομηρείας. Αθήνα: Σαξώνης. σελ. 42-79
- ↑ Πετροπουλέας, Μιχαήλ (1978). Ημέρες Πολέμου και Ομηρείας. Αθήνα: Σαξώνης. σελ. 65-105
- ↑ Πετροπουλέας, Μιχαήλ (1978). Ημέρες Πολέμου και Ομηρείας. Αθήνα: Σαξώνης. σελ. 105-141
- ↑ Πετροπουλέας, Μιχάλης (1998). Μνημόνιο της Οικογένειας των Πετροπουλέων. Αθήνα: Ιδιωτική. σελ. 101
- ↑ Πετροπουλέας, Χριστόφορος (2007). Πρόσω Ολοταχώς - Έργα και Ημέρες ενός παρ' ολίγον συνηθισμένου ανθρώπου. Αθήνα: ΡΕΩ. σελ. 339
- ↑ Πετροπουλέας, Μιχάλης (1998). Μνημόνιο της Οικογένειας των Πετροπουλέων. Αθήνα: Ιδιωτική. σελ. 46 & 101
- ↑ Πετροπουλέας, Μιχαήλ (1978). Ημέρες Πολέμου και Ομηρείας. Αθήνα: Σαξώνης. σελ. 142
- ↑ «Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έφερε την Δημοκρατία, όχι τα Τσεκούρια». OLYMPIA. 2016, προσπελάσιμο https://www.olympia.gr/591483/ellada/o-konstantinos-karamanlis-efere-tin-d/
- ↑ Μανιατόπουλος, Πάνος (2020). Μουσείο Τηλεπικοινωνιών Ελλάδος ΟΤΕ - Λεύκωμα 235 Φωτογραφιών. Αθήνα: Ιδιωτική. σελ. 1-209
- ↑ TANEA Team (2020). ««Αναμείνατε στο ακουστικό» για 300.000 Αθηναίους». ΤΑ ΝΕΑonline, προσπελάσιμο https://www.tanea.gr/print/2020/01/16/greece/anameinate-crsto-akoustiko-gia-cr300-000-athinaious/
- ↑ «ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ-ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ 1970». ΕΡΤ. 1976, προσπελάσιμο https://archive.ert.gr/13691/
- ↑ Μήτρου, Σπυρίδων (1998). Η Ελλάδα ως διεθνής τηλεπικοινωνιακός κόμβος και ο ρόλος του ΟΤΕ. Βόλος: Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας - Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας & Περιφερειακής Ανάπτυξης. σελ. 37-45
- ↑ «ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ-ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ 1970». ΕΡΤ. 1975, προσπελάσιμο https://archive.ert.gr/15744/?fbclid=IwAR3uFGTFSfr5HO8dWDpqP30V-Vy2PE9YrxldmTAoFcADsbp9mBppqbg5GsQ
- ↑ «ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ-ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ 1970». ΕΡΤ. 1975 προσπελάσιμο https://archive.ert.gr/15851/?fbclid=IwAR395il4pvbzcg2c_LVjBqOOlueMBlks4r6OVK7kzDU-SepAz-G3yg2MXTY
- ↑ «ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ-ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ 1970». ΕΡΤ. 1976, προσπελάσιμο https://archive.ert.gr/20420/?fbclid=IwAR330VVbisryXbr6EBnjUGiYSiZrTgavx6cG1DIvocZeN2grZp8p0WzMhxs
- ↑ Τσαρούχας, Κώστας (2000). Η Μασονία στην Ελλάδα. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα. σελ. 464
- ↑ Επιθεώρησις Χωροφυλακής (Ηellenic Gendarmery Review). Ιούνιος 1974, προσπελάσιμο https://www.policemagazine.gr/sites/default/files/pdf/%CE%A7%CE%A9_1974-06-0054.pdf
- ↑ Σύνδεσμος Τσεριωτών Αττικής "Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ" (2006), Δελτίο Τύπου, προσπελάσιμο http://www.tseriamani.gr/gr/ekdiloseis/2006polmouseio/dt.html
- ↑ ΠΥΡΟΒΟΛΗΤΗΣ - Τριμηνιαία Εφημερίδα του Συνδέσμου Αποστράτων Αξιωματικών Πυροβολικού του Ελληνικού Στρατού. Σεπτέμβριος 2010. http://www.pirovolitis.gr/papers/T34_tttmikro.pdf. Ανακτήθηκε στις 2/7/2021.
