You can edit almost every page by Creating an account. Otherwise, see the FAQ.

Μάχη της Περαχώρας

Από EverybodyWiki Bios & Wiki
Μετάβαση σε:πλοήγηση, αναζήτηση

Script error: No such module "Infobox".

Η Μάχη της Περαχώρας ήταν πολεμική σύγκρουση της Επανάστασης του 1821 με νικηφόρα έκβαση για τους Έλληνες, η οποία διεξήχθη στις 26 και 27 Σεπτεμβρίου 1822 σε τοποθεσίες της χερσονήσου της Περαχώρας Κορινθίας. Η μάχη, απέτρεψε την έξοδο από την Κόρινθο των εγκλωβισμένων - παραμενόντων Οθωμανών, μετά την καταστροφή του Δράμαλη, μέσω των Μεγάλων Δερβενίων των Γερανείων Ορέων και του Κιθαιρώνα, στη Ρούμελη. Ολοκλήρωσε απόλυτα επιτυχημένα το έπος τη Μάχης των Δερβενακίων.

Η Ελληνική Πολιτεία με Προεδρικό Διάταγμα έχει καθιερώσει την 26η Σεπτεμβρίου, επέτειο της μάχης της Περαχώρας, ως δημόσια εορτή τοπικής σημασίας για τον Δήμο Λουτρακίου-Περαχώρας-Αγίων Θεοδώρων.

Ιστορικό υπόβαθρο - Τα προηγηθέντα γεγονότα[επεξεργασία]

Η στρατηγική ευφυΐα και η πολεμική εμπειρία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη διέσωσε την επανάσταση των Ελλήνων τον Ιούλιο του 1822 στα Δερβενάκια σε μια από τις κρισιμότερες στιγμές της. Ο Γέρος του Μοριά και οι εξεγερμένοι Έλληνες κατέστρεψαν την περίφημη δραμαλική στρατιά στο μεγαλύτερο μέρος της, που φιλοδοξούσε να καταπνίξει στο αίμα τον ελληνικό αγώνα στην κυριότερη εστία του, την Πελοπόννησο, αναγκάζοντας τον ηττημένο και βαριά ταπεινωμένο Μαχμούτ Πασά Δράμαλη, με ό,τι απέμεινε από ηθικό και 12.000 περίπου Οθωμανούς να υποχωρήσει και να καταφύγει για ασφάλεια στην Κόρινθο, προκειμένου να ανασυνταχθεί. (Ο Λ. Αποστολίδης ανεβάζει τον αριθμό των Οθωμανών ανδρών που επέστρεψαν στην Κόρινθο μετά την επονείδιστη φυγή μαζί με τους Τουρκαλβανούς σε 17.000 /Λ. Αποστολίδη, Η Μάχη της Περαχώρας, σελ. 7). Ο πολέμαρχος Θ. Κολοκοτρώνης στις 30 Ιουλίου 1822 συγκάλεσε έκτακτο πολεμικό συμβούλιο, στο οποίο συμμετείχαν οι επικεφαλής οπλαρχηγοί των οργανωμένων ελληνικών στρατιωτικών σωμάτων. Ο θριαμβευτής αρχιστράτηγος δεν θα ησύχαζε αν δεν κατέστρεφε ολοκληρωτικά το τουρκικό ασκέρι.[1]

Στο συμβούλιο των οπλαρχηγών - αν και εκτέθηκαν πολλές και διαφορετικές απόψεις για τη συνέχιση του αγώνα και για την εκ νέου επιχείρηση ολοκληρωτικής καταστροφής των υπολειμμάτων της στρατιάς του Δράμαλη - στο τέλος, προκρίθηκε και εγκρίθηκε ομόφωνα το σχέδιο του Γέρου του Μοριά, που προέβλεπε να αποκλειστεί το αποδεκατισμένο στράτευμα στην Κόρινθο και να καταληφθούν από τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις όλες οι δίοδοι διαφυγής των Οθωμανών προς Πάτρα, Ναύπλιο και Στερεά Ελλάδα, έτσι ώστε να μην προλάβει να ανασυνταχτεί ο οθωμανικός στρατός και να αναγκαστεί τελικά να παραδοθεί.

Έτσι οι δρόμοι προς το εσωτερικό της Πελοποννήσου έκλεισαν, τα καλά φυλαγμένα από τους εμπειροπόλεμους Αρβανίτες αγωνιστές Δερβενοχώρια (Εξαμίλια, Περαχώρα, Μπίσια, Μάζι, Κούντουρα, Μέγαρα, Βίλια) ήταν αδιαπέραστα και ο αποκλεισμός των Οθωμανών της Κορίνθου από τα στρατεύματα του Κολοκοτρώνη στην κορινθιακή επικράτεια, επιτεύχθηκε γρήγορα. Συγκεκριμένα ο πρίγκιπας Δημήτριος Υψηλάντης και ο Νικηταράς (Νικήτας Σταματελόπουλος) ανέλαβαν να αποκλείσουν και να οχυρώσουν τον Ισθμό της Κορίνθου και τους δρόμους προς τα Μεγάλα Δερβένια, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος από τη Ρούμελη κλήθηκε να καταλάβει καίριες θέσεις στα Γεράνεια Όρη και να αποκλείσει τα ορεινά στενά περάσματα της Μεγαρίδας, ο ίδιος ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης κατέλαβε τη δυτική παραθαλάσσια οδό προς την Πάτρα ελέγχοντας μαζί με τους Γιατράκο, Πλαπούτα, Δ. Δεληγιάννη και Χριστόπουλο θέσεις στην ευρύτερη περιοχή του χωριού Σούλι Κορινθίας, ενώ ο γιος του Ιωάννης (Γενναίος) Κολοκοτρώνης τη θέση Βασιλικό της Αρχαίας Σικυώνας. Ελληνική φρουρά, τέλος, τοποθετήθηκε για να ελέγχει την κατάσταση στις νότιες διόδους μεταξύ Κόρινθου και Άργους (Αγιονόρι, Κλένια, Άγιος Βασίλειος, Μπερμπάτι). Ιδιαίτερη σημασία ο Θ. Κολοκοτρώνης έδωσε στην οχύρωση του Ισθμού και στον αποκλεισμό των Μεγάλων Δερβενίων των Γερανείων στα βορειοανατολικά, αφού ήταν τα μοναδικά χερσαία περάσματα απ’ όπου θα μπορούσαν να καταφθάσουν οι Οθωμανοί της Ρούμελης και της Θεσσαλίας για να ενισχύσουν με τρόφιμα και στρατιωτική βοήθεια τον Δράμαλη στην Κόρινθο. Ο Δημήτριος Υψηλάντης, ο Νικηταράς και ο αρχιμανδρίτης Γρηγόριος Δικαίος Παπαφλέσσας ανέλαβαν την πολύ δύσκολη αυτή αποστολή, πλαισιωμένοι από γενναίους Πελοποννήσιους και Δερβενοχωρίτες οπλαρχηγούς όπως ο Αλέξης Νικολάου, ο Διονύσιος Ευμορφόπουλος, ο Γεώργιος Διδασκαλόπουλος, ο Αντώνης Κολοκοτρώνης, ο Παναγιώτης Κεφάλας κ.ά. [2]

Για να τρομοκρατήσει και να πανικοβάλλει, ο Γέρος του Μοριά, ακόμη περισσότερο τους αποκλεισμένους στην Κόρινθο Τούρκους, ώστε να μην επιχειρήσουν έξοδο διαφυγής, μηχανεύτηκε διάφορα τεχνάσματα. Έδωσε εντολή στους Έλληνες των γύρω από την Κόρινθο περιοχών κάθε βράδυ να ανάβουν φωτιές στα δάση και τα βουνά για να φαίνεται απ’ το οθωμανικό στρατόπεδο του Ακροκορίνθου ότι είχαν συγκεντρωθεί πολλά ελληνικά στρατεύματα και να δίνεται η εντύπωση ότι ήταν πολύ περισσότερα από τα πραγματικά. [3]

Η κατάσταση - εν τω μεταξύ, και καθώς περνούσαν οι ημέρες του στενού αποκλεισμού - των παραμενόντων στην Κόρινθο Οθωμανών στρατιωτών ήταν άσχημη. Από αυτούς πολλοί ήταν τραυματίες και άρρωστοι, εξαντλημένοι από την πολύμηνη ανεπιτυχή εκστρατεία, με πεσμένο ηθικό και σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσαν να θεωρηθούν αξιόμαχοι για να επαναλάβουν προσπάθεια αντιμετώπισης της κατάστασης στην επαναστατημένη Πελοπόννησο. Τη δυσμενή θέση των Οθωμανών και τη δυσχερή παραμονή τους στην περιοχή της σημερινής Αρχαίας Κορίνθου επέτεινε επιπλέον το νοσώδες κλίμα της τοποθεσίας, η έλλειψη τροφίμων και ζωοτροφών, οι στερήσεις και οι επιδημίες που μάστιζαν την πολιορκημένη, από τους Έλληνες, πόλη. Αλλά και ο ίδιος ο Σερασκέρης Μαχμούτ Πασάς Δράμαλης ήταν άρρωστος από ελονοσία και παράτυφο και είχε περιπέσει σε βαριά κατάθλιψη.

Για να αντιμετωπιστεί η αντίξοη, επιζήμια και επιβλαβής αυτή κατάσταση για το οθωμανικό στρατόπεδο σε αλλεπάλληλες συσκέψεις του επιτελείου του αξιοθρήνητου Δράμαλη Πασά, καταστρώθηκε ένα μεθοδικό στρατιωτικό σχέδιο, που απέβλεπε από τη μια να αντιμετωπιστούν όλα τα θλιβερά γι’ αυτούς και οδυνηρά επακόλουθα της καταστροφής στα Δερβενάκια και παράλληλα, από την άλλη, να δοθούν συντριπτικά πλήγματα στους Έλληνες επαναστάτες. Το σχέδιο αυτό προέβλεπε, καταρχάς, τη σταδιακή αποσυμφόρηση των υπολειμμάτων της στρατιάς του Δράμαλη από την Κόρινθο, με διαφυγή από τον παραλιακό δρόμο Βόχας - Ακράτας προς την Πάτρα και από εκεί μετάβαση με πλοία στη Ρούμελη μερικών χιλιάδων Οθωμανών, για να εξοικονομηθούν οι υπόλοιποι από τροφοδοσία. Προέβλεπε επίσης αιφνιδιαστική κατάληψη των Μεγάλων Δερβενίων των Γερανείων, αρχής γενομένης από την Περαχώρα. Η τουρκική ανακατάληψη των Μεγάλων Δερβενίων των Γερανείων θα αξιοποιούνταν από τους πολιορκημένους Οθωμανούς σαν προγεφύρωμα για τη διαφυγή των εγκλωβισμένων της Κορίνθου και για την επικοινωνία με τα οθωμανικά στρατεύματα της Στερεάς Ελλάδας καθώς επίσης και για τον άνετο εφοδιασμό με άνδρες, τρόφιμα και ζωοτροφές. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα λυνόταν αποτελεσματικά το επισιτιστικό πρόβλημα των πολιορκημένων Τούρκων της Κορίνθου και θα πραγματοποιούνταν άνετα η αποσυμφόρηση της δραμαλικής στρατιάς από τα μη αξιόμαχα στοιχεία της, αρρώστους και τραυματίες, και η ενίσχυσή της με κάθε λογής στρατιωτική βοήθεια από την τουρκοκρατούμενη Ρούμελη. Τέλος, για αντιπερισπασμό, που θα αποδυνάμωνε τη μαχητική αντίδραση των Ελλήνων επαναστατών στην περιοχή του Ισθμού της Κορίνθου, ο τουρκικός στόλος θα απέπλεε από το λιμάνι της Πάτρας με αντικειμενικό σκοπό να καταλάβει τη στρατηγική περιοχή του Αργολικού κόλπου, να ενεργεί κατά των ναυτικών νησιών, των Σπετσών και της Ύδρας και να επιτύχει την τροφοδοσία των πολιορκημένων Τούρκων του Ναυπλίου, που λιμοκτονούσαν και ήταν έτοιμοι να παραδοθούν στους Έλληνες πολιορκητές.  

Τίποτα όμως, απ’ όλα όσα το οθωμανικό επιτελικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της έκτακτης ανάγκης στην  Κόρινθο περιλάμβανε, δεν πραγματοποιήθηκε. Και αυτό γιατί η διορατικότητα του Θ. Κολοκοτρώνη - που αλάνθαστα προέβλεψε τις τουρκικές προθέσεις και αντιδράσεις - ανέτρεψε τα σχέδια των επιτελών της Κορίνθου. Ο Γέρος του Μοριά για να καταστήσει πιο ασφυκτικό τον κλοιό γύρω από τον Δράμαλη οχύρωσε με τα στρατεύματά του την οδό Κορίνθου - Πατρών,  ώστε να μην υπάρξει διαφυγή προς την Πάτρα και ταυτόχρονα μερίμνησε για τη φύλαξη των Μεγάλων Δερβενίων, του μοναδικού χερσαίου δρόμου, της μοναδικής εξόδου διαφυγής από την ξηρά, ώστε να αποκλειστούν οι περιπτώσεις αναχώρησης των Οθωμανών προς τη Ρούμελη, επικοινωνίας - ανεφοδιασμού των Τούρκων της Κορίνθου, αλλά και της δυνατότητας εισόδου, προς βοήθεια, του Χουρσίτ Πασά στην Πελοπόννησο.

Κάθε προσπάθεια των Οθωμανών να σπάσουν τον ελληνικό κλοιό απέτυχε. Στις αρχές Αυγούστου του 1822 ενισχύθηκε επιπλέον η φύλαξη των ορεινών περασμάτων των Γερανείων Ορέων με δυνάμεις των Νικηταρά - Δημήτριου Υψηλάντη - Νικήτα Φλεσσαίου που μετακινήθηκαν από το Αγιονόρι και το Στεφάνι Κορινθίας, αλλά και με δυνάμεις που στρατολόγησε ο Κριεζής από Σαλαμίνα, Μέγαρα και Βίλια. Οι άνδρες των προαναφερθέντων επιφανών οπλαρχηγών «στάθηκαν» στις θέσεις «Αέρες» και «Χάνια» των Γερανείων, ενώ οι εντόπιοι αγωνιστές Περαχωρίτες και Μπισιώτες καιροφυλακτούσαν στις υπώρειες του βουνού και στα παραθαλάσσια μέρη της χερσονήσου της Περαχώρας για να ελέγχουν όλες τις κινήσεις των Οθωμανών στη θάλασσα. [4][5]

Σύμφωνα με τις έγγραφες οδηγίες του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στις αρχές του Σεπτέμβρη 1822 τερματίσθηκε η οχύρωση του Ισθμού και των Μεγάλων Δερβενίων, από την Κακιά Σκάλα μέχρι την Περαχώρα, με τη συνεργασία και του Οδυσσέα Ανδρούτσου και των παλληκαριών του, που κατέλαβαν και οχύρωσαν τις θέσεις «Μύγες», «Αέρες», «Πλάτανος» και «Παναγία Πράθι» στα Γεράνεια Όρη.  Η όλη δύναμη των επαναστατημένων Ελλήνων υπερέβαινε τις 2.300 αγωνιστές: 700 άνδρες με επικεφαλής τον Νικηταρά, τον Γιωργάκη Χελιώτη Λύκο και τον Αναστασόπουλο, 600 με αρχηγούς τον Αντώνη Κολοκοτρώνη και τον Παναγιώτη Κεφάλα και 1.000 περίπου Δερβενοχωρίτες - Περαχωρίτες. Σε ενίσχυση των Ελλήνων έφτασε και το τακτικό Σώμα Στρατού των Φιλελλήνων Αξιωματικών με επικεφαλής τον αντισυνταγματάρχη Κουβερνάντι με δύναμη 250 ανδρών, που κατέλαβαν τις υπώρειες των Γερανείων, μέχρι τα παράλια του Λουτρακίου.

Εν τω μεταξύ η κατάσταση των Οθωμανών της Κορίνθου επιδεινώθηκε δραματικά και βρίσκονταν πια σε απελπιστική κατάσταση. [6]

Μια ανέλπιστη βοήθεια, όμως, κατά το τρίτο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη από την Πάτρα και τη Ναύπακτο έκανε τους απελπισμένους Τούρκους της Κορίνθου, να αναθαρρήσουν. Στο Λέχαιο, κοντά στο αρχαίο λιμάνι της Κορίνθου δέκα περίπου φορτηγά πλοία κατέπλευσαν υπό τη συνοδεία 2-3 πολεμικών του οθωμανικού στόλου. Οι Τούρκοι κράτησαν τα πλοία να τα χρησιμοποιήσουν για το πέρασμα του στρατού τους στην απέναντι ακτή του Κορινθιακού κόλπου στην Περαία γη - και αφού πρώτα καταλάμβαναν την Περαχώρα, να σχημάτιζαν εκεί ένα προγεφύρωμα, που θα τους επέτρεπε την επικοινωνία της Κορίνθου με τη Στερεά Ελλάδα.

H διεξαγωγή της μάχης[επεξεργασία]

Έτσι λοιπόν στις 25 προς 26 Σεπτεμβρίου 1822, με δέκα μεταγωγικά καράβια και επικεφαλής τον Αλή Πασά του Άργους και τον Δελή - Αχμέτ Πασά (αρχηγός του ιππικού σώματος) αποβιβάστηκαν στην παράλια περιοχή της Περαχώρας στις θέσεις «Αγριλιός», αρχαίος λιμενίσκος του Ηραίου και «Στραβά» περισσότεροι από 2.000 άνδρες, όπως αναφέρει ο ιστορικός Σπυρίδων Τρικούπης, ενώ ο Δημήτριος Υψηλάντης σε επιστολή του ανεβάζει τον αριθμό των Οθωμανών σε 4.000 και ο επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός στα απομνημονεύματά του σε 8.000. Η ταυτόχρονη αποβίβαση πεζικού και ιππικού στη θέση «Σκάλωμα» συνοδεύτηκε με σφοδρό κανονιοβολισμό των τουρκικών πολεμικών πλοίων κατά των ελληνικών δυνάμεων στο μήκος της ακτογραμμής Λουτρακίου - Ακρωτηρίου Μαλαγκάβι, ώστε να μην εμποδιστεί από τους Έλληνες αγωνιστές η οθωμανική απόβαση στη χερσόνησο της Περαχώρας.[7] [8] [9] [10]

Τη σφοδρή και πολυάριθμη τουρκική απόβαση ανέλαβε να αντιμετωπίσει στην πρώτη φάση της μάχης το σώμα των ατρόμητων και εμπειροπόλεμων Δερβενοχωριτών με μπροστάρηδες τους γενναίους Περαχωρίτες, που από ημέρες παρακολουθούσαν και είχαν προβλέψει τις κινήσεις των Τούρκων στον τόπο τους, προβάλλοντας σθεναρή και ηρωική αντίσταση.

[Πριν αρχίσει η επίθεση των Τουρκαλβανών, απεσταλμένοι του Αλή Πασά (του Άργους), ζήτησαν από τον αρχηγό των Δερβενοχωριτών Περαχωρίτη Γεώργιο Διδασκαλόπουλο «να τους επιτρέψουν να περάσουν το πεζικό και το ιππικό για τη Λιβαδειά και το Ζητούνι (Λαμία) και ο Αλής γνωστός στον Δασκαλόπουλο - που ήταν έμπιστος ιδιαίτερος γραμματέας του Κιαμήλ Μπέη (βοεβόδα της Κορίνθου), αλλά τον παράτησε για να πάρει μέρος από τους πρώτους στην Επανάσταση του 1821 - του υποσχόταν να μη πειραχτεί καθόλου η Περαχώρα και  επιπρόσθετα να του προσφέρουν όσες χιλιάδες γρόσια θα ζητούσε»! Αλλά ο Δασκαλόπουλος τους έδιωξε και τους βροντοφώναξε καθώς έφευγαν: «Πέστε στον Αλή εμείς είμαστε Έλληνες και δεν πολεμάμε  για γρόσια, μα για την πίστη μας και για την λευτεριά της Πατρίδας»! Αμέσως, χωρίς να χάνουν καιρό κινητοποιήθηκαν οι Περαχωρίτες με τους άλλους Δερβενοχωρίτες και άρχισαν την επίθεση από τα υψώματα του Άη- Δημήτρη, του Ηραίου και του Ασπρόκαμπου. Οχυρώθηκαν πρόχειρα και υποδέχτηκαν με ομαδικές μπαταριές τους Τουρκαλβανούς, πεζούς και καβαλαραίους, που εξακολουθούσαν να αποβιβάζονται από τα φορτηγά πλοία. Ξαφνιασμένοι εκείνοι από την αναπάντεχη υποδοχή, μόλο, που τους προστάτευαν τα ομαδικά πυρά των τουρκικών πολεμικών, πανικοβλήθηκαν, καθώς είδαν να ξαπλώνονται ανάμεσά τους πολλοί νεκροί.].[11]

Στην Περαχώρα κατέφθασε άμεσα, σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, ο Νικηταράς, ο οποίος θεωρείται και ο επικεφαλής των ελληνικών δυνάμεων στη μάχη της Περαχώρας, ενώ προς βοήθειά του στην περιοχή έσπευσαν ο Γρηγόριος Δικαίος - Παπαφλέσσας και ο Δημήτριος Υψηλάντης. [12] [13]

Σπουδαία ήταν η  συμβολή στην επιτυχή έκβαση της μάχης των οπλαρχηγών Οδυσσέα Ανδρούτσου με ηρωικό σώμα Ρουμελιωτών αγωνιστών, Γιωργάκη Χελιώτη Λύκου, Αναστασόπουλου, Αντώνη Κολοκοτρώνη και Παναγιώτη Κεφάλα, που βρίσκονταν στα Γεράνεια Όρη «κρατώντας» οχυρωματικές θέσεις καθώς και του τακτικού σώματος Φιλελλήνων υπό την αρχηγία του Ιταλού αντισυνταγματάρχη Κουβερνάντι, που υπεράσπισε γενναία τις ακτές του Λουτρακίου και δεν επέτρεψε στους Τούρκους, οι οποίοι κανονιοβολούσαν σφοδρά την περιοχή, να αποβιβαστούν σε αυτές και από εκεί να πλευροκοπήσουν του μαχητές της Περαχώρας. Το ηρωικό αυτό σώμα είχε αρκετούς τραυματίες και ανάμεσά τους τον Γερμανό Φιλέλληνα αξιωματικό Λεονάρδο Βοάχ, που υπέκυψε τελικά στα τραύματά του [14].   

Με σημαντικές απώλειες οι Τούρκοι μετά από διήμερη ανεπιτυχή προσπάθεια επιβιβάστηκαν στα καράβια τους και γύρισαν άρον άρον πίσω στην Κόρινθο ηττημένοι και άπρακτοι. Η καταστροφή τους θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη, αν οι Περαχωρίτες, οι Δερβενοχωρίτες και οι υπόλοιποι Έλληνες που υπερασπίστηκαν τη χερσόνησο της Περαχώρας δεν εμποδίζονταν από τα πυροβόλα των τουρκικών πολεμικών πλοίων, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Νικηταράς σε επιστολή τους προς τους Υδραίους προκρίτους και αν υπήρχε έστω και μικρή ελληνική ναυτική δύναμη στον Κορινθιακό κόλπο για να χτυπήσει τα τουρκικά πλοία. [15]

Η ιστορική αξία της μάχης της Περαχώρας στον Αγώνα της Εθνεγερσίας του '21[επεξεργασία]

Η μάχη της Περαχώρας διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στη μετέπειτα εξέλιξη του εθνικοαπελεθερωτικού αγώνα των Ελλήνων για τους εξής λόγους:

• Ματαίωσε τα οθωμανικά σχέδια για διαφυγή προς τη Στερεά Ελλάδα, μέσω των απόρθητων Μεγάλων Δερβενίων των Γερανείων, των παραμενόντων Τούρκων στην Κόρινθο μετά την καταστροφή τους στα Δερβενάκια.

• Εμπόδισε την επικοινωνία των Οθωμανών της Κορίνθου με τη Ρούμελη, όπου υπήρχαν ισχυρές τουρκικές δυνάμεις και απέκλεισε την είσοδο - δια ξηράς - του Χουρσίτ Πασά στην Πελοπόννησο προς βοήθεια των αποκλεισμένων Τούρκων της Κορίνθου.

• Συνέβαλε αποφασιστικά μαζί με τις υπόλοιπες σημαντικές περιφερειακές - της Μάχης των Δερβενακίων - στρατιωτικές συγκρούσεις στην Κορινθία και στα σύνορά της με τη Αιγιάλεια γη (Μάχη του Αγιονορίου, Μάχη της Κλένιας, Μάχη του Βασιλικού, Μάχη της Κουρτέσας - Αγίου Σώστη και Μάχη της Ακράτας - Μαύρων Λιθαριών - Μάχη Ζάχολης) στην οριστική συντριβή της άλλοτε κραταιάς και πανίσχυρης στρατιάς του Δράμαλη, που ξεκίνησε φιλοδοξώντας με 30.000 άνδρες να καταπνίξει στο αίμα την επανάσταση των Ελλήνων στην Πελοπόννησο και κατάντησε μέσα σ’ ένα περίπου εξάμηνο να πνιγεί η ίδια στο δικό της αίμα αποτυγχάνοντας ολοκληρωτικά στην αποστολή της. [16] [17]

Η μάχη της Περαχώρας στις ιστορικές πηγές[επεξεργασία]

Στη μάχη της Περαχώρας, στην επιτυχή έκβασή της και στην ιδιαίτερη αξία της αναφέρονται σε επιστολές και στα απομνημονεύματά τους πολλοί από τους διακεκριμένους αγωνιστές της Εθνεγερσίας του ’21, γεγονός που αναδεικνύει τη μεγάλη προσφορά της στον αγώνα των επαναστατημένων Ελλήνων. Ανάμεσά τους ο επίσκοπος Παλαιών Πατρών Γερμανός, ο πρίγκιπας Δημήτριος Υψηλάντης, ο Νικηταράς (Νικήτας Σταματελόπουλος), ο Ιωάννης Θ. Κολοκοτρώνης (Γενναίος), ο υπασπιστής του Θ. Κολοκοτρώνη Φωτάκος Χρυσανθόπουλος, ο γραμματικός του Γέρου του Μοριά Μιχαήλ Οικονόμου, ο Νικόλαος Σπηλιάδης και ο Ανδρέας Παπαδιαμαντόπουλος. Επιπλέον αναφορές στη μάχη γίνονται και σε απαντητικές επιστολές των Υδραίων προκρίτων, αφού ενημερώθηκαν για τη διεξαγωγή της μάχης. [18]

Παραπομπές[επεξεργασία]

  1. Script error: No such module "citation/CS1".
  2. Script error: No such module "citation/CS1".
  3. Script error: No such module "citation/CS1".
  4. Script error: No such module "citation/CS1".
  5. Script error: No such module "citation/CS1".
  6. Script error: No such module "citation/CS1".
  7. Script error: No such module "citation/CS1".
  8. Script error: No such module "citation/CS1".
  9. Script error: No such module "citation/CS1".
  10. Script error: No such module "citation/CS1".
  11. Script error: No such module "citation/CS1".
  12. Script error: No such module "citation/CS1".
  13. Script error: No such module "citation/CS1".
  14. Script error: No such module "citation/CS1".
  15. Script error: No such module "citation/CS1".
  16. Script error: No such module "citation/CS1".
  17. Script error: No such module "citation/CS1".
  18. Script error: No such module "citation/CS1".

Βιβλιογραφία - Πηγές[επεξεργασία]

  • Αποστολίδη Δ. Λάμπη, Η Κορινθία στην Επανάσταση του 1821 / τόμοι 1ος & 2ος / Εκδόσεις «Κορινθιακή Βιβλιοθήκη» Νίκος Θεοχαρόπουλος / Αθήνα 1971
  • Αποστολίδη Δ. Λάμπη, Η Μάχη της Περαχώρας / Ιστορία και Τραγούδι / Αθήνα 1978
  • Βίος του Παπα Φλέσα, συγγραφείς υπό Φωτάκου (Χρυσανθόπουλου Φωτίου) πρώτου υπασπιστή του Γέρω Κολοκοτρώνη εκδοθείς υπό Σ. Καλκανδή, Εν Αθήναις, 1868
  • Βλασσόπουλου Ι. Χρήστου, Ημερολόγιον του Αγώνος / Εκδοτικός Οίκος Δημητράκου Α.Ε. / Αθήναι 1930
  • Γεωργίου Νικόλαου, ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ / Η Μάχη της Περαχώρας / Σεπτέμβριος 1822 / Όταν οι πηγές αφηγούνται ... Α΄ έκδοση 2019 (Δημοτικό Σχολείο Περαχώρας), Β΄ έκδοση 2021 (Λαογραφικό Μουσείο Περαχώρας)
  • Ζαμάνου Ευάγγελου, Η εκστρατεία του Δράμαλη υπό το φως ιστορικοστρατιωτικής ερεύνης, 1964
  • Καργάκου Ι. Σαράντου, Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 / Γ΄  Μέρος / Εκδόσεις Realnews / 2014
  • Κουκουλά Γ. Αντώνη, Στ’ αχνάρια του τόπου μου / Σχεδίασμα Ιστορικό για τον Δήμο Λουτρακίου-Περαχώρας / Έκδοση Πνευματικού Κέντρου Δήμου Λουτρακίου Περαχώρας / Λουτράκι 1990
  • Κουτσονίκα Λάμπρου, Γενική  Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως / Εν Αθήναις 1863
  • Ιστορία του Ελληνικού Έθνους / Εκδοτική Αθηνών Α.Ε. τ.ΙΒ / Η Ελληνική Επανάσταση
  • ·Κόκκινου Α. Διονυσίου / Η Ελληνική Επανάσταση / Γ΄ τόμος, / Εκδοτικός Οίκος Μέλισσα / Ιστορική Βιβλιοθήκη Πανεπιστημίου Αθηνών / Αθήναι
  • ·Κολοκοτρώνη Θ. Ιωάννου / Ελληνικά Υπομνήματα ήτοι Επιστολαί και διάφορα Έγγραφα αφορώντα την Ελληνικήν Επανάστασιν - από 1821 μέχρι 1827 / εκδοθέντα υπό Χ. Νικολαΐδη Φιλλαδελφέως / Αθήνησι 1856
  • Οικονόμου Γεωργίου Μιχαήλ, Απομνημονεύματα της Ελληνικής Επαναστάσεως / Ιστορικά της Ελληνικής Παλιγγενεσίας ή ο Ιερός των Ελλήνων Αγών / Εν Αθήναις / Εκ του τυπογραφείου Θ. Παπαλεξανδρή 1873
  • Παπαδημητρίου Αναστάσιου, Η Μάχη της Περαχώρας, Σεπτέμβρης του 1822 ΠΕΡΑΙΑ-ΧΩΡΑ, ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ & ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ / Έκδοση Γυμνασίου Περαχώρας / Χορηγός Δήμος Λουτρακίου-Περαχώρας / 2000
  • Παπαρρηγόπουλου Κ., Καρολίδη Π. - Αναστασιάδη Γ., Ιστορία του Ελληνικού Έθνους / Ένατος τόμος / Εκδόσεις Αλέξανδρος
  • ΠΑΠΟΥΛΑ Ι. Γ., Απομνημονεύματα Γερμανού Π. Πατρών Μητροπολίτου / Εκ του τυπογραφείου Σπύρου Τσαγγάρη / Αθήναι 1900     
  • Σπηλιάδου Νικολάου / Απομνημονεύματα / τόμος Α΄ / Εκ του Τυπογραφείου Χ. Νικολαΐδου Φιλαδελφέως / Αθήνησιν 1851         
  • Τρικούπη Σπυρίδωνος, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, τόμος Β΄/ Έκδοσις Δευτέρα / Εν Λονδίνω αωξα΄
  • Χρυσανθόπουλου Φωτάκου (Πρώτου Υπασπιστού του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη), Απομνημονεύματα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως / Τύποις και Βιβλιοπωλείω Π.Α. Σακελλαρίου / Αθήνησι 1858


This article "Μάχη της Περαχώρας" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Μάχη της Περαχώρας. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.



Read or create/edit this page in another language[επεξεργασία]