Συμφωνία των Χριστιανικών Κρατών χερσονήσου Αίμου

Η συμφωνία των Χριστιανικών Κρατών της χερσονήσου του Αίμου ήταν μια μυστική συνεννόηση στην οποία προέβησαν το καλοκαίρι του 1912 οι κυβερνήσεις τεσσάρων χριστιανικών κρατών της Βαλκανικής Χερσονήσου με στόχο να ικανοποιήσουν τους αλυτρωτικούς στόχους τους.

Στις αρχές του 20ου αιώνα στα Βαλκάνια επικρατούσε αναβρασμός. Η Αλβανία επεδίωκε με κάθε τρόπο την ανεξαρτησία της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενώ και τα υπόλοιπα κράτη της χερσονήσου αναζητούσαν την κατάλληλη ευκαιρία ώστε να προσαρτήσουν περισσότερα εδάφη στις επικράτειές τους. Την πιο συντηρητική στάση τηρούσε η Ρουμανία, τη στιγμή που οι κυβερνήσεις της Ελλάδας, της Βουλγαρίας, της Σερβίας και του Μαυροβούνιου επεξεργάζονταν ήδη, από το 1911 ένα σχέδιο στρατιωτικής συμφωνίας μεταξύ τους, προκειμένου να φέρουν την Υψηλή Πύλη προ τετελεσμένου γεγονότος και να την υποχρεώσουν είτε να δεχτεί το τελεσίγραφό τους, είτε να εμπλακεί σε πολεμική σύρραξη.

Στις 13 Μαρτίου/29 Φεβρουαρίου ^[Η.Γ.] 1912 η Βουλγαρία και η Σερβία προχώρησαν στην μεταξύ τους υπογραφή ενός μυστικού συμφώνου συμμαχίας,^[1] όπου προβλεπόταν κοινή στρατιωτική δράση κατά της Τουρκίας. Στο έγγραφο εκτός των λεπτομερειών της συνεργασίας, υπήρχε και συγκεκριμένη αναφορά για την κατανομή των απελευθερωμένων εδαφών ανάμεσα στις δυο χώρες. Η Βουλγαρία συμφωνήθηκε να προσαρτήσει το τμήμα προς τα ανατολικά της περιοχής της Ροδόπης και του ποταμού Στρυμόνα ενώ η σύμμαχός της θα ενέτασσε στην επικράτειά της την περιοχή που βρίσκεται ΒΔ του ορεινού όγκου Σκάρδου, πλησίον των Σκοπίων. Μια ακόμη διεκδικούμενη ζώνη, εκατέρωθεν του ποταμού Αξιού, σύμφωνα με τους δυο συμβαλλόμενους θα παραπέμπονταν στη επιδιαιτησία του Τσάρου.

Τον Μάιο του 1912 και συγκεκριμένα στις 29 του μηνός, υπογράφτηκε στη Σόφια μια ανάλογη συνθήκη μεταξύ της Βουλγαρίας και της Ελλάδας. Ωστόσο, σε αυτή τη συμφωνία δεν περιλήφθηκε πρόβλεψη για το μοίρασμα των εδαφών μετά τη λήξη του πολέμου, γεγονός που εν μέρει οδήγησε στον Β΄ Βαλκανικό Πόλεμο (1913). Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς στο διαπραγματευτικό πεδίο μεταξύ των χριστιανικών κρατών της Βαλκανικής εισήλθε και το Μαυροβούνιο, ερχόμενο σε προφορική συμφωνία με τους υπόλοιπους τρεις βαλκανικούς συμμάχους. Ως επακόλουθο των ανωτέρω δραστηριοτήτων οι τέσσερις βαλκανικές χώρες, συνασπισμένες πλέον, προχώρησαν στις αρχές Οκτωβρίου 1912 στην επίδοση αυστηρού τελεσιγράφου προς το Σουλτάνο, με το οποίο τον καλούσαν να προβεί σε ευρείες πολιτικές και διοικητικές μεταρρυθμίσεις υπέρ των υποδούλων χριστιανικών πληθυσμών των ευρωπαϊκών κτήσεων της Αυτοκρατορίας. Η απαξιωτική απόρριψη του προαναφερόμενου τελεσίγραφου από τις οθωμανικές αρχές, οδήγησε στην έκρηξη του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου