Μιχαήλ Ν. Νικολαρέας
Ο Μιχαήλ Ν. Νικολαρέας (1882-1951) γεννήθηκε στον Άγιο Νίκωνα (Πολιάνα) του σημερινού Δήμου Δυτικής Μάνης και ήταν Αντιστράτηγος ε.α του Ελληνικού Στρατού. Τελείωσε επιτυχώς το σχολαρχείο.[1]
Στρατιωτική δραστηριότητα[επεξεργασία]
Ο Μιχαήλ Νικολαρέας ανέπτυξε έντονη στρατιωτική δραστηριότητα και διακρίθηκε στα πεδία των μαχών. Μάλιστα, δεν ήταν λίγες οι φορές που στα πολεμικά μέτωπα, κατά τη διάρκεια των μαχών, κινδύνευσε να θυσιάσει τη ζωή του για την πατρίδα.
Αρχικά, κατετάγη στον Ελληνικό Στρατό το 1900 ως εθελοντής. Εισήλθε στη Σχολή Υπαξιωματικών ως υπαξιωματικός και το 1910 εξήλθε με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού.[2]
Στη συνέχεια, έλαβε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-1913 ως Διοικητής Λόχου.[3] Επίσης, συμμετείχε στον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο και στην εκστρατεία της Ουκρανίας ως Διοικητής Τάγματος[4] καθώς και μετέπειτα στην Μικρασιατική Εκστρατεία του 1919-1922.[5][6]
Το 1923, ο Μιχαήλ Νικολαρέας έλαβε μέρος στο αποτυχημένο Κίνημα των Στρατηγών Λεοναρδόπουλου - Γαργαλίδη ως Επιτελάρχης και πρωταίτιος.[7] Συνεπεία τούτου του γεγονότος ήταν στις 15 Νοεμβρίου 1923, το συσταθέν "Στρατοδικείο Εκστρατείας" στην Ελευσίνα να καταδικάσει παμψηφεί, τον τότε Αντισυνταγματάρχη Νικολαρέα μαζί με τους Παναγιώτη Γαργαλίδη, Γεώργιο Λεοναρδόπουλο και τον Αντισυνταγματάρχη Αβράμπο σε θάνατο και σε στρατιωτική καθαίρεση.[8][9] Άλλοι συγκατηγορούμενοι του, καταδικάστηκαν σε μικρότερες ποινές.[10] Τελικά, με την εμπλοκή μετριοπαθών πολιτικών, όπως του Γεωργίου Παπανδρέου[11] αλλά και έξωθεν παρεμβάσεων, όπως με τη μεσολάβηση του Πάπα Πίου ΙΑ΄, η Ελληνική Κυβέρνηση δεν τόλμησε να προχωρήσει σε εκτελέσεις και τελικά δόθηκε αμνηστία στον Μιχαήλ Νικολαρέα και στους υπόλοιπους αξιωματικούς, οι οποίοι δεν εκτελέστηκαν.[12]
Το 1936-1940, ο Μεταξάς τον επανέφερε στην ενέργεια και κατά το διάστημα της Δικτατορίας Μεταξά, διετέλεσε Μέραρχος και Επιθεωρητής Στρατού (Πεζικού) ως Υποστράτηγος. Ακολούθως, προήχθη στον βαθμό του Αντιστράτηγου και διοίκησε το Δ' Σώμα Στρατού, έως ότου και αποστρατεύτηκε με τον βαθμό του Αντιστράτηγου στις 20 Αυγούστου του 1939, έχοντας όλα τα προβλεπόμενα Μετάλλια και Παράσημα.[13]
Προσωπική ζωή[επεξεργασία]
Κατά τη διάρκεια του βίου του, ο Αντιστράτηγος ε.α Μιχαήλ Νικολαρέας παντρεύτηκε δύο φορές, αποκτώντας δύο γιούς και μια θυγατέρα από τον δεύτερο γάμο του. Πέθανε και ετάφη στην Αθήνα, όπου διέμενε μόνιμα.[14]
Παραπομπές[επεξεργασία]
- ↑ Πετροπουλέας, Μιχαήλ (1998). Μνημόνιο της Οικογένειας των Πετροπουλέων. Ιδιωτική. σελ. 120.
- ↑ Πετροπουλέας, Μιχαήλ (1998). Μνημόνιο της Οικογένειας των Πετροπουλέων. Ιδιωτική. σελ. 120-121.
- ↑ Σαραντόπουλος, Φώτης (2012). Εμπρός δια της Λόγχης: Η Μεγάλη Εξόρμηση (1912-1913).
- ↑ «ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ εις ΟΥΚΡΑΝΙΑΝ» προσπελάσιμοhttps://hellasarmy.gr/page.php?page=ha_oukrania
- ↑ Η Εκστρατείαν εις την Μικράν Ασίαν, 1919-1922: Ο Ελληνικός Στρατός εις την Σμύρνην. Αθήνα: Έκδοσις Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού. 1957. σελ. 382
- ↑ Καράσσος, Δημήτριος (1968). Ο Μικρασιατικός Πόλεμος: Αι επιχειρήσεις του Μαρτίου 1921 - Κριτικαί Μελέται Τόμος 1ος. Αθήνα: Ιδιωτική. σελ. 182
- ↑ Γ. Παπαπανωγιώτου (2008), Ο Γεώργιος Παπανδρέου και η εποχή του, Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, προσπελάσιμοhttps://www.dimokratis.gr/index.php?id=5259&view_option=subject&year=08
- ↑ Δαφνής Γρηγόριος (1997) Η Ελλάς Μεταξύ Δύο Πολέμων (1923-1940), Κάκτος, σελ. 153
- ↑ Πύρρος, Γιαννόπουλος (1923). Η Στάσις του Μεταξά και ο θρίαμβος της Επαναστάσεως του 1922. Ιντιάνα, Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής: Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα. σελ. 90
- ↑ Βρατσάνος, Δήμος. Ιστορία των Επαναστάσεων. Αθήνα. σελ. 213.
- ↑ Γ. Παπαπανωγιώτου (2008), Ο Γεώργιος Παπανδρέου και η εποχή του, Εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ, προσπελάσιμο https://www.dimokratis.gr/index.php?id=5259&view_option=subject&year=08
- ↑ Βρατσάνος, Δήμος. Ιστορία των Επαναστάσεων. Αθήνα. σελ. 213.
- ↑ Δημακοπούλου, Χαρίκλεια (2007). ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ - ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ. Αθήνα: ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ. σελ. 328
- ↑ Πετροπουλέας, Μιχαήλ (1998). Μνημόνιο της Οικογένειας των Πετροπουλέων. Ιδιωτική. σελ. 121
