Μαρία Παλάσκα
Script error: No such module "Infobox".
Η Μαρία Παλάσκα (αναφερόμενη και «Παλάσκαινα» ή «χήρα Χρήστου Παλάσκα») ήταν σύζυγος του Χρήστου Παλάσκα, γνωστή για την υποστηριζόμενη από μερίδα συγγραφέων, αποστολή του συζύγου της από τον Ιωάννη Κωλέττη που κατέληξε σε παγίδευση και το θάνατο του άνδρα της, αλλά και για τις μετέπειτα σχέσεις της με τον Κωλέττη. Παιδιά της με τον Παλάσκα ήταν ο Λεωνίδας Παλάσκας, σημαντικός αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και υπουργός Ναυτικών και η Ανθούσα Παλάσκα, μετέπειτα Ανθούσα Ρουζού (ή Ρουζιού), σύζυγος του Γάλλου επιχειρηματία και διπλωμάτη Αλεξάνδρου Ρουζιού.
Μέχρι την Επανάσταση του 1821[επεξεργασία]
Η Μαρία γνωρίστηκε και παντρεύτηκε με τον Χρήστο Παλάσκα μερικά χρόνια πριν το 1819, δεδομένου ότι τότε γέννησε τον Λεωνίδα Παλάσκα στα Ιωάννινα, ενώ η κόρη τους Ανθούσα είχε γεννηθεί νωρίτερα[1]. Στα προηγούμενα χρόνια ο άνδρας της είχε υπηρετήσει κατά το διάστημα 1808 - 1817 διαδοχικά μαζί με άλλους Έλληνες στα Επτάνησα, στα γαλλικά, ρωσικά και βρετανικά στρατεύματα ως αξιωματικός του Πυροβολικού και το 1818 επέστρεψε στην Ήπειρο όπου υπηρέτησε ως επιτελικός αξιωματικός στην αυλή του Αλή πασά στα Ιωάννινα. Εκεί βρισκόταν ήδη από το 1810 ο Ιωάννης Κωλέττης εξασκώντας την ιατρική, στενός φίλος με τον Παλάσκα[2][3].
1822: Ο θάνατος του άνδρα της Χρήστου Παλάσκα[επεξεργασία]
Όταν άρχισε η επανάσταση τον Απρίλιο του 1821, η Μαρία παρέμεινε με τα παιδιά της στα Ιωάννινα, ενώ ο άνδρας της πολεμούσε στο στρατό του Αλή Πασά, αλλά και μετά τις 2 Αυγούστου 1821, όταν αυτός πέρασε στις τάξεις των Ελλήνων επαναστατών[4]. Στα Ιωάννινα, εκτός από την οικογένειά του ως όμηρος είχε σταλθεί και ο νεαρός ανιψιός του Παλάσκα, Γιώργος Παλάσκας. Λίγο καιρό αργότερα, ο Παλάσκας ενώθηκε με την οικογένειά του που μετά από προσπάθειές του απελευθερώθηκε [5][6]. Κατά τον Μάρτιο του 1822, αφού του είχε ενδιάμεσα απονεμηθεί από την κυβέρνηση ο βαθμός του χιλίαρχου[7], μετέβη από το Βραχώρι (το σημερινό Αγρίνιο) στην Κόρινθο όπου έδρευε η κυβέρνηση της επαναστατημένης Ελλάδας. Στις 25 Μαΐου 1822, σκοτώθηκε από άνδρες του Ανδρούτσου όταν είχε πάει μαζί με τον Αλέξη Νούτσο με εντολές από την κυβέρνηση να τον αιχμαλωτίσει ή να τον σκοτώσει και το σχέδιο αυτό αποκαλύφθηκε.
Από μερίδα συγγραφέων[8][9][10] υποστηρίζεται με βάση κείμενο του στρατηγού Μακρυγιάννη αλλά και άλλα κείμενα (του Παλαιών Πατρών Γερμανού[11] και του Αναγνώστη Κοντάκη[12][13]) ότι ο θάνατος του Παλάσκα - αλλά και του Νούτσου - προκλήθηκε από ενέργειες που Ιωάννη Κωλέττη, ο οποίος θα ήταν ωφελημένος είτε κατάφερναν να εξοντώσουν τον Ανδρούτσο, είτε έχαναν τη ζωή του οι ίδιοι. Όσον αφορά την περίπτωση του Παλάσκα, υποστηρίζεται ότι αιτία ήταν η επιθυμία του Κωλέττη να καταστήσει την γυναίκα του Παλάσκα ερωμένη του, κάτι που πραγματοποιήθηκε μετά το θάνατο του συζύγου της. Ο στρατηγός Μακρυγιάννης αναφέρει: [2][14]
«Ήρθε κι᾿ ο Χρήστο Παλάσκας άνθρωπος γενναίος, τίμιος, από καλό σπίτι. Αυτεινού του δυστυχή το᾿ ᾿κανε τον φίλο ο Κωλέτης περισσότερον δια την γυναίκα του κι᾿ όχι δια εκείνον τον ίδιον. Τώρα ο Κωλέτης, άνθρωπος από το σκολείον του αφέντη του του Αλήπασσα, μέτρησε Τον Δυσσέα τον έχω αντίζηλον, τον Αλέξη Νούτζο το-ίδιο, τον Παλάσκα δια το κέφι μου καλό είναι να χαθή, να κάμω την γυναίκα του μορόζα. Καθώς την έκαμε και την έχει ως την σήμερον μέσα-εις το σπίτι του σαν γυναίκα του»
και σε άλλο σημείο: [15]
«Ήταν η πολιτική του τίμιου κι’ απλού δημογέροντα, δεν ήταν οι συβουλές του Μεταξά και του Μαυροκορδάτου και η διαίρεση ’στους οπλαρχηγούς, να τους στέλνουν εις τους Tούρκους, δεν ήταν η καλωσύνη του Κωλέτη να στέλνη τον αγαθόν και γενναίον Παλάσκα να σκοτωθή και να του παίρνη την γυναίκα του μορόζα. Αυτά όλα φέραν τον όλεθρον της πατρίδος»
Τιμητική σύνταξη το 1822-23[επεξεργασία]
Με το θάνατο του Χρήστου Παλάσκα, ο φίλος του πατέρα της και τότε υπουργός, Ιωάννης Κωλέττης, είχε στη συνέχεια πάρει υπό την προστασία του την οικογένειά του, τη γυναίκα του Μαρία, την Ανθούσα και τον μικρό Λεωνίδα[16]. Η Προσωρινή Διοίκηση της Ελλάδας αποφάσισε την 1η Δεκεμβρίου 1822, να προβιβασθεί ο ανιψιός του, ο νέος Γιώργος Παλάσκας στο βαθμό του εκατόνταρχου, ελπίζοντας ότι «αυτός θέλει φιλοτιμηθεί να γίνει άξιος των τιμών της διοικήσεως». Επιπλέον, αποφάσισε στις 4 Ιουνίου 1823 να δώσει ισόβια σύνταξη στην χήρα του Παλάσκα. Από αλληλογραφία της Μαρίας Παλάσκα από την Τρίπολη όπου έμενε στο 20 Ιουνίου 1823, φαίνεται ότι η σύνταξη ήδη δίνονταν από το προηγούμενο έτος, αλλά μετά από κάποιο καιρό δεν καταβαλλόταν και αυτή έγραφε προς τη Διοίκηση ζητώντας την καταβολή, έστω μέρους της.
Από τη διήγηση του Ιωάννη Φιλήμονα[17], προκύπτει ότι ένα μήνα αργότερα, τον Ιούλιο του 1822, η Μαρία δεν ήταν πια στην Τρίπολη αλλά είχε βρεθεί στο Άργος. Από εκεί, όταν πλησίασε ο Δράμαλης, επιβιβάστηκε μαζί με τον Κωλέττη και άλλους πολιτικούς σε υδραίικο πλοίο και κατέφυγε στην Ύδρα. Στη συνέχεια η Μαρία έμεινε στην Ύδρα. Αργότερα βρίσκεται στην Αθήνα.
Αργότερα ο Κωλέττης συζούσε με την Μαρία, χωρίς όμως να την παντρευτεί[18].
Ο ρόλος της Παλάσκαινας εναντίον του Οδυσσέα Ανδρούτσου[επεξεργασία]
Σύμφωνα με τον σύντροφο του Ανδρούτσου, Κάρπο Παπαδόπουλο, ο θάνατος του Νούτζου και του Παλάσκα έγινε αιτία να αυξηθούν οι εχθροί του. Η σύζυγος του Παλάσκα ζητούσε «καθ'εκάστην από τον νέον εραστή (τον Κωλέττη) την εκδίκησιν του χυθέντος αίματος του ανδρός της με την χύσιν του αίματος του Οδυσσέως». Ακόμη και μετά την Εθνική Συνέλευση στο Άστρος του 1823, όπου ο Ανδρούτσος ελευθερώθηκε από τον πρωταίτιο του κατατρεγμού του, τον Νέγρη, η Παλάσκαινα συνέχισε να φέρνει στη μνήμη του Κωλέττη το θάνατο του άνδρα της. Ο Παπαδόπουλος αναφέρει επιπλέον ότι ο Μαυροκορδάτος και τα μέλη του Αρείου Πάγου συνέχιζαν και αυτά να θέλουν «την απώλεια του Οδυσσέως και εφαίνετο μια δυνατή εναντίον του εσχηματισμένη συνωμοσία».[19]
«Ο θάνατος του Νούτζου και Παλάσκα έγινεν αιτία του ν' αυξηθούν οι εχθροί του Οδυσσέως' επειδή προσκολλθείσα η Σύζυγος του Παλάσκα εις τον Κωλέττην ως παλακίς, εζήτει καθ' εκάστην από τον νέον εραστήν της εκδίκησιν του χυθέντος αίματος του ανδρός της με την χύσιν του αίματος του ίδίου του Οδυσσέως»
— Κάρπος Παπαδόπουλος, Ανασκευή... σελ. 50
Τα παιδιά της Μαρίας και του Χρήστου Παλάσκα: Ανθούσα και Λεωνίδας[επεξεργασία]
Μετά το θάνατο του άνδρα της, ο Ιωάννης Κωλέττης φρόντισε την Μαρία αλλά και τα παιδιά της και είχε τακτική αλληλογραφία μαζί της.
Το μεγαλύτερο παιδί της, η κόρη της Ανθούσα, παντρεύτηκε τον Αλέξανδρο Ρουζιού[20], Γάλλο προστατευόμενο του Κωλέττη, ο οποίος είχε αρχικά διοριστεί στο Γραφείο Δημόσιας Οικονομίας στην Ελλάδα το 1834[21] και στη συνέχεια ακολούθησε τον Κωλέττη στη Γαλλία όταν αυτός στάλθηκε ως πρέσβης της Ελλάδας[22]. Ο Κωλέττης προίκισε την Ανθούσα και στο προικοσύμφωνο την ανέφερε ως θετή του κόρη[23]. Η Ανθούσα έγινε γνωστή αργότερα για το ρόλο της στα κοινοβουλευτικά έδρανα, ως οπαδός του Δηλιγιάννη[24].
Τον γιο της, Λεωνίδα Παλάσκα (1819 - 1880), χρησιμοποιώντας τις γνωριμίες του, τον γιατρό Bailly, τον στρατηγό Roche και άλλους Γάλλους φιλέλληνες τον έστειλε στη Γαλλία σε ηλικία οκτώ ετών, το 1827 και ξαναγύρισε λίγο μετά την άφιξη του Όθωνα, αλλά όταν ο Κωλέττης διορίστηκε πρέσβης της Ελλάδας στο Παρίσι τον ακολούθησε, εκπαιδεύτηκε στην ναυτική σχολή της Βρέστης και στη συνέχεια διορίστηκε αξιωματικός του Γαλλικού πολεμικού ναυτικού[25]. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1844 αναλαμβάνοντας σημαντικότατες θέσεις στο Πολεμικό Ναυτικό και το 1877 διορίστηκε Υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση του Επαμεινώνδα Δεληγιώργη.
Η σχέση της Μαρίας με τον Κωλέττη[επεξεργασία]
Πρότυπο:Απόφθεγμα Ο στρατηγός Μακρυγιάννης γράφει «...τον Παλάσκα δια το κέφι μου καλό είναι να χαθή, να κάμω την γυναίκα του μορόζα. Καθώς την έκαμε και την έχει ως την σήμερον μέσα-εις το σπίτι του σαν γυναίκα του» στα Απομνημονεύματά του τα οποία έγραψε μεταξύ του 1829 και του 1851, αλλά δεν υπάρχουν πληροφορίες για το πότε γράφτηκε το συγκεκριμένο τμήμα[2].
Επιπλέον, η Παλάσκαινα αναφέρεται στο κείμενο του Ιωάννη Φιλήμονα[17][26][27], σχετικά με την αναχώρηση από το Άργος των πολιτικών και επιβίβασή τους σε υδραΐικα πλοία, όταν προήλαυνε ο Δράμαλης στην περιοχή. Εκεί αναφέρεται συγκεκριμένα ο Κωλέττης «με τας τρεις οθωμανίδας παλλακίδας του και την εταίραν του, γυναίκα του φονευθέντος Παλάσκα τάς οποίας όλας είχε ένδεδυμένας με φορέματα ευρωπαϊκά καί διά τούτο έλάνθανον τούς στρατιώτας».
Ο Κάρπος Παπαδόπουλος, σύντροφος του Οδυσσέα Ανδρούτσου γράφει ότι η σύζυγος του Παλάσκα «είχε προσκολληθεί στον Κωλέττη ως παλλακίς», τον οποίο αναφέρει ως εραστή της[19]
Σε νεώτερες δημοσιεύσεις, αναφέρεται ότι ο Κωλέττης είχε ερωτικές σχέσεις με τη Μαρία Παλάσκα μετά τη δολοφονία του άνδρα της και ότι συζούσαν για αρκετά χρόνια. Ο Κωλέττης προστάτευε τα παιδιά της ως υιοθετημένα, αν και δεν την παντρεύτηκε ποτέ[8], ενώ σε κάποιες περιπτώσεις υιοθετείται αυτούσια η άποψη του Μακρυγιάννη[9][28].
Τιμητική σύνταξη το 1845[επεξεργασία]
Η Μαρία υπέβαλε αίτηση σύνταξης προς τη Βουλή που προέκυψε από τις εκλογές του 1844 και η οποία έδωσε την πρώτη εκλεγμένη κυβέρνηση της Ελλάδας, την Κυβέρνηση Κωλέττη. Η Βουλή εξέτασε και ενέκρινε την αίτηση σύνταξης στις 4 Μαΐου 1845[29]. Η σύνταξη αυτή, αλλά και η αρχική σύνταξη που είχε πάρει η Μαρία Παλάσκα το 1822, αναφέρθηκε δώδεκα και εικοσιέξη χρόνια αργότερα αντίστοιχα, το 1857, σε συζήτηση της Γερουσίας σχετικά με σχέδιο νόμου για σύνταξη λόγω του απελευθερωτικού αγώνα[30]
Στη λογοτεχνία[επεξεργασία]
Το πρόσωπό της, έχει εμπνεύσει επίσης και στη λογοτεχνία:
- Θανάσης Πετσάλης - Διομήδης, "Ο φόνος (Χρονικό του 1831)", περιοδικό Νέα Εστία, τεύχος 813, Αθήναι 15 Μαΐου 1961, σελ. 639-642.
Παραπομπές[επεξεργασία]
- ↑ Notice Biographique sur Léonidas Palasca, Capitaine du vaisseau de la marine royale hellénique par Ch. Mélétopoulo, Athènes, imprimerie de la philocalie, 1880, σελ. 13 (...η οικογένειά του, αποτελούμενη από τη γυναίκα του, το μικρό Λεωνίδα και μια μεγαλύτερη κόρη, η μόνη που ζει σήμερα, γνωστή στην Αθήνα ως χήρα Ρουζιού, ήταν στα χέρια των Τούρκων σε ένα χωριό κοντά για Γιάννενα...)
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη/Α2, Ιωάννης Μακρυγιάννης
- ↑ Notice Biographique sur Léonidas Palasca, Ch. Mélétopoulo, Athènes, 1880, σελ. 14 (...Ο Ιωάννης Κωλέττης, Ηπειρώτης όπως ο στρατηγός Παλάσκας, και στενός του φίλος, είχε μεγάλη επιρροή στην Ελλάδα...)
- ↑ Η Ελληνική Επανάστασις, Διονύσιος Κόκκινος, εκδόσεις Μέλισσα, έκτη έκδοσις, τόμος Β΄, Αθήναι 1974. τόμος Β΄, σ. 147.
- ↑ Γιάννη Γ. Μπενέκου, Κωλέτης - Ο πατέρας των πολιτικών μας ηθών, Κυψέλη, Αθήνα 1961, σ. 66.
- ↑ Αναστασίου Ν. Γούδα, Βίοι Παράλληλοι των επί της αναγεννήσεως της Ελλάδος διαπρεψάντων ανδρών, Εκ του Τυπογραφείου Μ. Π. Περίδου, Εν Αθήναις 1870, τόμος Η', σ. 145.
- ↑ Διονυσίου Κόκκινου, Η Ελληνική Επανάστασις, εκδόσεις Μέλισσα, Αθήναι 1974, έκτη έκδοσις, τόμος Β΄, σ. 524.
- ↑ 8,0 8,1 Script error: No such module "citation/CS1".
- ↑ 9,0 9,1 Το σεξ και οι πρωτεργάτες του 1821, εφημ. Το ΒΗΜΑ, 03/06/2014, ανακτήθηκε στις 31/5/2015
- ↑ Θεόδωρος Δημοσθ. Παναγόπουλος, Τα ψιλά γράμματα της Ιστορίας, εκδόσεις: "Ενάλιος", Αθήνα 2009, ISBN 978-960-536-385-7, σελ. 125-126
- ↑ Σταματόπουλος (1979), αναφέρεται κείμενο από τα απομνημονεύματα του Παλαιών Πατρών Γερμανού [1], σελ. 82.
- ↑ Σταματόπουλος (1979), σελ. 86.
- ↑ Πως είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του '21: Απομνημονεύματα, Κυριάκος Σιμόπουλος, σελ. 318 (1979)
- ↑ "Τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη"
- ↑ Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη/Α7, Ιωάννης Μακρυγιάννης
- ↑ Script error: No such module "citation/CS1".
- ↑ 17,0 17,1 Script error: No such module "citation/CS1".
- ↑ Script error: No such module "citation/CS1".
- ↑ 19,0 19,1 Παπαδόπουλος, Κάρπος, Ανασκευή των εις την ιστορίαν των Αθηνών αναφερομένων, Εν Αθήναις :Εκ της Τυπογραφίας Πέτρου Μαντζαράκη,1837, σελ. 50-51
- ↑ Script error: No such module "citation/CS1".
- ↑ ΦΕΚ 19, 26 Μαΐου 1834, Εφημερίς της Κυβερνήσεως, Ναύπλιο, σελ. 158, Διορισμοί, «Δια του από 9 (21) Μαΐου Βασιλικού Διατάγματος διωρίσθησαν σύμβουλοι εις το παρά τη επί των Εσωτερικών Γραμματεία συστηθέν γραφείον επί της Δημοσίας Οικονομίας οι Κύριοι: ...»
- ↑ Journal des travaux de la Société française de statistique, Volumes 6-7, Société française de statistique universelle La Société, 1836, Volume 1er (nouvelle serie), No 10, Avril 1836, 6e vol. de la collection σελ. 577 (σελίδα αριθμημένη λάθος μαζί με την 578 ανάμεσα στις σελίδες 596 και 599) (κεφάλαιο «Statistique Générale du Royaume de Grèce» από σελ. 585-632)
- ↑ Script error: No such module "citation/CS1".
- ↑ Η Ανθούσα Παλάσκα Ροζού, Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς, Ο Μικρός Ρωμηός, ηλεκτρονική εφημερίδα για την Αθήνα του Μουσείου της Πόλεως των Αθηνών και του Ιδρύματος Βούρου-Ευταξία, ανακτήθηκε στις 31/5/2015
- ↑ Notice Biographique sur Léonidas Palasca, Ch. Mélétopoulo, Athènes, 1880, σελ. 15 (...Με την επιρροή ενός τόσο σημαντικού προστάτη (εννοεί τον Κωλέττη, όπως φαίνεται στην προηγούμενη παράγραφο) ο Λεωνίδας έγινε αποδεκτός στη Ναυτική Σχολή της Βρέστης από όπου αποφοίτησε αξιωματικός του Ναυτικού, γιατί ο βασιλιάς Λουδοβίκος-Φίλιππος του είχε δώσει τα ίδια δικαιώματα με τους Γάλλους μαθητές...)
- ↑ Σταματόπουλος (1979), σελ. 84.
- ↑ Script error: No such module "citation/CS1".
- ↑ Oδυσσεύς Aνδρούτσος, .istoria.gr, ανακτήθηκε στις 31/5/2015
- ↑ Πρακτικά των συνεδριάσεων της Βουλής των Ελλήνων κατά την πρώτην σύνοδον του έτους 1844, τόμος Γ, εν Αθήναις, εκ του Βασιλικού Τυπογραφείου, σελ. 1096 (σελ. 6 του pdf) και σελ. 1160 (σελ. 38 του pfd)
- ↑ Πρακτικά των συνεδριάσεων της Γερουσίας κατά την δευτέραν σύνοδον της πέμπτης βουλευτικής περιόδου, Εν Αθήναις, εκ του Δημοσίου Τυπογραφείου, 1858, σελ. 604, αγόρευση του Ρήγα Παλαμίδη
Πηγές[επεξεργασία]
- Notice Biographique sur Léonidas Palasca, Capitaine du vaisseau de la marine royale hellénique par Ch. Mélétopoulo, Athènes, imprimerie de la philocalie, 1880
- Script error: No such module "citation/CS1".
Αναφορές[επεξεργασία]
- Σιμόπουλος, Κυριάκος (1981). Πως είδαν οι ξένοι την Ελλάδα του '21. σελ. 308, 318
- Τα απομνημονεύματα των αγωνιστών του '21, Τόμ. 11. Πρωτοψάλτης Εμμανουήλ, Γ. Τσουκαλάς, Εκδοτ. Οίκος Χ. Κοσμαδάκη και Σια, 1968, σελ. 51
- Ο εσωτερικός αγώνας πριν και κατά την επανάσταση του 1821 , Τάκης Αργ.,Σταματόπουλος, Κάλβος, 1979, σελ. 83 και 86
- Παπαφλέσσας, Τομ.2, Σόλων Ν. Γρηγοριάδης, 1982, σελ. 373
- Πράματα και οράματα Στρατηγού Μακρυγιάννη: εις δόξαν και εις κρίσιν. Νικηφόρος Κ. Βρεττάκος, 1912-1991. Ευθύνη, 1990, σελ. 57
- Μπάμπης Άννινος, 2007, Η απολογία του Οδυσσέως Ανδρουτσου, εκδ. Εκάτη, σελ. 169
- Απόστολος Ε. Βακαλόπουλος, Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, Η μεγάλη ελληνική επανάσταση 1821-1829: Η εσωτερική κρίση 1822 - 1825: Στρατιωτικές επιχειρήσεις, διπλωματικές και πολιτικοκοινωνικές ζυμώσεις, ο πρώτος διχασμός, φυσικό περιβάλλον, παραδοσιακοί οικισμοί και λαός, Ηρόδοτος, 1982, σελ. 793
- Οικονόμου, Γιάννης (2012). Το Αγρόκτημα, Οι Γάλλοι διπλωμάτες ιδιοκτήτες του και οι Ελληνίδες γυναίκες τους (Ελλάδα 1827-1855). Αθήνα: Εκδ. Πελασγός. σελ. 69, 97-98. ISBN 9789605223105.
- Θεόδωρος Δημοσθ. Παναγόπουλος, Τα ψιλά γράμματα της Ιστορίας, εκδόσεις: "Ενάλιος", Αθήνα 2009, ISBN 978-960-536-385-7
Εξωτερικοί σύνδεσμοι[επεξεργασία]
Στο δημοσιευμένο αρχείο του Ιωάννη Κωλέττη υπάρχουν επιστολές από την αλληλογραφία του με την Μαρία:
- Επιστολές του 1823, 1824 (133Α)
- Επιστολές του 1836 (133Β)
- Επιστολές του 1837 (133Γ)
- Επιστολές του 1841 (133Δ)
- Επιστολές του 1842 (133Ε)
This article "Μαρία Παλάσκα" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Μαρία Παλάσκα. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.
|
This page exists already on Wikipedia. |
