Γκούσταβ Βίντενμαν
Script error: No such module "Infobox".
Ο Δρ. Γκούσταβ Βίντενμαν (γερμ. Dr. Gustav Widenmann) ήταν γιατρός, ομοιοπαθητικός, φιλόσοφος και πνευματικός επιστήμων. Γεννήθηκε στις 13 Δεκεμβρίου 1812 στο Künzelsau της Γερμανίας και πέθανε στις 28 Ιανουαρίου 1876 στο Ulm. Έγραψε διάφορα έργα για τον εσωτερισμό, την πολιτική και τη θρησκεία.
Οικογένεια[επεξεργασία]
Ο πατέρας του ήταν ο Christian Wilhelm Widenmann (1767–1839) και η μητέρα του η Johanna Widenmann (Gförer) (1775–1854). Και οι δύο γονείς του πέθαναν από χολέρα. Η οικογένεια είχε τέσσερα παιδιά: τον Wilhelm Widenmann (1798–1844), τον Eduard Widenmann (1801–1854), την Jeanette Widenmann (1809–1898) και τον Gustav Widenmann (1812–1876).
Ο Gustav Widenmann παντρέυτηκε την Sophie Widenmann (Hölder) (1835–1909) και μαζί απέκτησαν μία κόρη, την Clara Widenmann (1870–1960).
Ελευθεροτεκτονισμός[επεξεργασία]
Ο Gustav Widenmann ήταν ελευθεροτέκτων και άνηκε στη Στοά 'Wilhelm zur aufgehenden Sonne' ('Ο Βίλχελμ στον Ανατέλλοντα Ήλιο') του Johann Baptist Krebs (Kerning) (1774–1851) που βρισκόταν στη Στουτγάρδη. Μάλιστα, φαίνεται πως είχε και μεγάλη εμπειρία με τις αποκρυφιστικές πρακτικές του Kerning, οι οποίες αποσκοπούσαν στην 'αφύπνιση του Λόγου' στα σημεία του ανθρώπινου σώματος.[1]
Στον βιβλιογραφικό κατάλογο της Στοάς 'Wilhelm zur aufgehenden Sonne' περιλαμβάνονται δύο μονογραφίες του Gustav Widenmann και συγκεκριμένα: Η ομολογία των Γερμανών Καθολικών και των Φίλων του Φωτός: μαζί με ένα επίλογο στον G. G. Gervinus (γερμ. Das Bekenntniss der Deutschkatholiken und Lichtfreunde: nebst einem Nachwort an G. G. Gervinus) (1846) & Θρησκεία και Φύση: Ο σχολιασμός ενός προτεστάντη στη συζήτηση του Joh. Bapt. Hirscher για τα μεγάλα θρησκευτικά ζητήματα του παρόντος (Religion und Natur: Randglosse eines Protestanten zu Joh. Bapt. Hirscher's Erörterungen der großen religiösen Fragen der Gegenwart) (1846).[2]
Στο αρχείο της κόρης του Clara Widenmann, εκτός των άλλων, περιλαμβάνεται απομαγνητοφώνηση ομιλίας από ελευθεροτεκτονική εκδήλωση,[3] καθώς και ένα βιβλιαράκι με τίτλο Offener Brief über die Ziele der Freimaurerei. Aus der Loge 'Wilhelm zur aufgehenden Sonne' in Stuttgart und 'Karl zu den 3 Ulmen' (ελ. Ανοιχτή επιστολή σχετικά με τους στόχους του Τεκτονισμού. Από τη Στοά 'Wilhelm zur aufgehenden Sonne' στη Στουτγάρδη και 'Karl zu den 3 Ulmen') (1891) του August von Reinhardt.[4]
Εσωτερισμός & Ανθρωποσοφία[επεξεργασία]
Τον Gustav Widenmann λόγω της ελευθεροτεκτονικής του ιδιότητας, φαίνεται πως τον ενδιέφεραν αρκετά ζητήματα που αφορούσαν τον εσωτερισμό. Αυτά τον οδήγησαν να γράψει διάφορα βιβλία όπως το Ο Μαγνητισμός του Ανθρώπου: μια κριτική του τρέχοντος δόγματος των πέντε αισθήσεων και τα λάθη στη Φιλοσοφία και τη Θεολογία που έχουν προκύψει από αυτό (γερμ. Der Magnetismus des Menschen : eine Kritik der gangbaren Lehre von den fünf Sinnen und der aus ihr hervorgegangenen Irrthümer in Philosophie und Theologie) (1854), καθώς και το Σκέψεις για την αθανασία ως επανάληψη της επίγειας ζωής (γερμ. Gedanken über die Unsterblichkeit als Wiederholung des Erdenlebens) (1851), στο οποίο πραγματέυεται την έννοια της μετενσάρκωσης μέσα από σε ένα χριστολογικό πλαίσιο. Το βιβλίο αυτό τα τέλη της δεκαετίας του σαράντα του δέκατου ένατου αιώνα κέρδισε βραβείο από ένα συγκεκριμένο επιστημονικό σώμα ως η καλύτερη φιλοσοφική πραγματεία με θέμα την αθανασία της ψυχής [το βραβείο υπάρχει στο αρχείο του Gustav Widenmann][5]. Η πρώτη έκδοση του συγκεκριμένου βιβλίου θεωρείται από τις πιο σπάνιες και δυσεύρετες στην εσωτερική βιβλιογραφία.
Το βιβλίο Σκέψεις για την αθανασία ως επανάληψη της επίγειας ζωής το θεωρούσε εξαιρετικά σημαντικό και το είχε σε μεγάλη εκτίμηση και ο πατέρας της Ανθρωποσοφίας, Rudolf Steiner (1861–1925), ο οποίος το μνημόνευε αρκετές φορές στις διαλέξεις του.[6]
Αξιοσημείωτο είναι και το γεγονός ότι ο Carl Septimus Picht (1887–1954) που ήταν υπεύθυνος για τη διαχείριση της κληρονομίας του Rudolf Steiner, είχε γράψει ένα άρθρο σε εφημερίδα για το έργο του Gustav Widenmann Σκέψεις για την αθανασία ως επανάληψη της επίγειας ζωής, το οποίο αργότερα έστειλε στην κόρη του Widenmann, Clara, μαζί με μία πρόσκληση για το συνέδριο της Ανθρωποσοφικής Εταιρείας στη Γερμανία το 1930.[7] Αυτό αποδεικνύει ότι η οικογένεια Widenmann διατηρούσε ορισμένες σχέσεις με την Ανθρωποσοφική Εταιρεία.
Αρχείο οικογενειών Alberti, Reinhardt και Widenmann[επεξεργασία]
Η ιστορία της παράδοσης[επεξεργασία]
1. Το απόθεμα
Η περιουσία που συγκεντρώθηκε από τα μέλη των τριών οικογενειών Alberti, Reinhardt και Widenmann μεταβιβάστηκε επί πολλές γενιές και αυξήθηκε για να σχηματίσει ένα πολύπλευρο σύνολο από πολυάριθμα μεμονωμένα κληροδοτήματα. Εκτός από φωτογραφίες και περίπου 600 επιστολές, περιέχει καλλιτεχνικά σχέδια λουλουδιών από τη Luise και τη Marie Widenmann, στρατιωτικούς χάρτες από τον Walther Reinhardt, συνταγές μαγειρικής καθώς και μια συνταγή για την παρασκευή μελανιού και, τέλος, μια σειρά γενεαλογικών πινάκων, συγκεκριμένα στις δέσμες 1, 88, 120, 124 και 140. Το παλαιότερο αντικείμενό της είναι ένα οικογενειακό χρονικό του 17ου αιώνα της οικογένειας Crafft–Vischer, από την οποία καταγόταν η Luise Auguste Vischer, προγιαγιά της Louise Pfeilsticker, της Pauline Widenmann και της Emilie Reinhardt. Ήδη από τον 19ο αιώνα, η οικογενειακή κληρονομιά που είχε συγκεντρωθεί μέχρι τότε είχε ταξινομηθεί ανάλογα με τις σχετικές πληροφορίες σε φακέλους για τα μεμονωμένα μέλη της οικογένειας. Αυτές οι μονάδες διατηρήθηκαν.
Η συλλογή συγκεντρώθηκε στη σημερινή της μορφή από τον αρχιτέκτονα Ulrich Reinhardt (1907–1998), ο οποίος ενδιαφερόταν για την οικογενειακή ιστορία και συνέλεξε επίσης άρθρα εφημερίδων σχετικά με τα μέλη της οικογένειας και διεξήγαγε τη δική του αρχειακή έρευνα. Μια εικόνα του έργου του παρέχουν ιδίως οι δεσμίδες 121 και 124. Ο Ulrich Reinhardt είχε αναλάβει το οικογενειακό αρχείο του θείου του, Archivrat Otto von Alberti, ως πυρήνα της συλλογής. Μετά τον θάνατο της Clara Widenmann, κόρης του Gustav Widenmann (1812–1876) και ανιψιάς του προπάππου του Ulrich Widenmann, Wilhelm, προστέθηκε μια βαλίτσα γεμάτη επιστολές, την οποία οι εναπομείναντες συγγενείς άφησαν με χαρά στον γενεαλόγο ανιψιό λόγω της γερμανικής γραφής των επιστολών.
Ο Ulrich Reinhardt ταξινόμησε και πάλι τα σημαντικά αυξημένα πλέον τεκμήρια σύμφωνα με τις ανάγκες τους με σκοπό την αξιολόγησή τους για την οικογενειακή ιστορία με τη μορφή 'εικόνων χαρακτήρων'. Πολύ σύντομα, ωστόσο, αντιμετώπισε το πρόβλημα ότι δεν ήταν σε θέση να κατανείμει με σαφήνεια τα έγγραφα, όπως αναφέρει ο ίδιος στις σημειώσεις του που φυλάσσονται στη δέσμη 83. Από τη μία πλευρά, αποδείχθηκαν αποκαλυπτικά τόσο ως προς τον συγγραφέα τους όσο και ως προς τους αποδέκτες τους και τα τρίτα μέλη της οικογένειας. Από την άλλη πλευρά, μερικές φορές ήταν γραμμένα από κοινού από πολλά μέλη της οικογένειας, απευθύνονταν σε πολλά, δεν είχαν σχεδιαστεί καθόλου ή μόνο με σχετικούς όρους όπως 'η μητέρα σας' ή 'ο γιος σας'. Ως εκ τούτου, ο Ulrich Reinhardt δεν προέβη σε μια πλήρη ταξινόμηση των αποθεμάτων, αλλά άφησε ορισμένα από αυτά σε μη συστηματικές συλλογές και σκέφτηκε να προχωρήσει σε μια παρουσίαση της οικογένειας ανά έτος. Ως προπαρασκευαστική εργασία για το σκοπό αυτό, κατέστησε τις επιστολές που είχε στη διάθεσή του προσιτές, αρίθμησε ορισμένες από αυτές και συνόψισε το περιεχόμενό τους, παραπέμποντας στην αρίθμησή του. Επιπλέον, έγραψε 'βοηθήματα ανάγνωσης' στα πρωτότυπα και έγραψε ήδη διάφορα αποσπάσματα της προγραμματισμένης οικογενειακής του ιστορίας. Ωστόσο, αυτή δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Εννέα χρόνια μετά το θάνατό του, η χήρα του, Ingeborg Reinhardt, και η κόρη του Ilse Rottmann παρέδωσαν την οικογενειακή περιουσία στο Hauptstaatsarchiv Stuttgart, το οποίο έκτοτε τη διατηρεί με τον αριθμό πρωτοκόλλου Q 3/60.
Περιεχόμενο[επεξεργασία]
2. Οι οικογένειες Alberti – Reinhardt – Widenmann
Οι τρεις οικογένειες Alberti, Reinhardt και Widenmann ανήκαν στην ευυπόληπτη τάξη της Βυρτεμβέργης και συνδέονταν μέσω του γάμου της Emilie Widenmann (1836–1923) με τον August Reinhardt (1827–1907) και μέσω του γάμου του γιου τους, του γιατρού του τμήματος Dr. Wilhelm Reinhardt (1862–1917), με την Emma von Alberti (1869–1943). Υπήρχαν επίσης οικογενειακοί δεσμοί με άλλες γνωστές αξιοσέβαστες οικογένειες, όπως οι Hauff, Pfeilsticker και Varnbühler.
Τα μέλη των τριών αυτών οικογενειών κατέλαβαν επανειλημμένα κοινωνικά εξέχουσες θέσεις στη Βυρτεμβέργη, με αποτέλεσμα η σταδιοδρομία του αξιωματικού ειδικότερα να είναι ένας δρόμος που ακολουθήθηκε συχνά. Αυτό ισχύει, για παράδειγμα, για τον Franz Carl (von) Alberti (1742–1820), ο οποίος αναδείχθηκε σε ευγενή και τελικά έγινε διοικητής του Ellwangen και του Arolsen, τον γιο του, αντισυνταγματάρχη Ludwig Eberhard von Alberti (1797–1867), τον προαναφερθέντα γιατρό γενικού βαθμού Dr. Wilhelm Reinhardt ή τον αδελφό του, στρατηγό Walther Reinhardt (1872–1930).
Τα μέλη των τριών οικογενειών έφτασαν επίσης σε υψηλότερες βαθμίδες σε άλλα επαγγέλματα. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται ο δήμαρχος του Wildungen (Waldeck) Otto Alberti (1650–1729), ο Arolser Oberkammerrat Johann Christoph Alberti (1698–1770), ο Bergrat Dr. Friedrich August von Alberti (1795–1878), ο δασικός σύμβουλος Wilhelm Widenmann (1798–1844) ή ο θεολόγος, γιατρός και ομοιοπαθητικός Dr. Gustav Widenmann, τον οποίο θαύμαζε βαθύτατα η αδελφή του Jeanette Widenmann (1809–1898) και αποτέλεσε τον πυρήνα των οικογενειακών της αναμνήσεων. Ο πατέρας της Emma von Alberti, ο αρχειοφύλακας Otto von Alberti (1834–1904), απέκτησε διαρκή φήμη –τουλάχιστον μεταξύ των ιστορικών– με το δίτομο έργο του Württembergisches Adels– und Wappenbuch, ένα πρότυπο έργο που χρησιμοποιείται ακόμη και σήμερα. Αν η επαγγελματική επιτυχία και η κοινωνική καταξίωση αποτελούσαν μια διαρκώς επαναλαμβανόμενη, κεντρική στιγμή στις ατομικές βιογραφίες των τριών οικογενειών, το enfant terrible της οικογένειας δεν έλειπε ούτε από τον Eduard Widenmann (1801–1854), αδελφό του Wilhelm, της Jeanette και του Gustav Widenmann. Μετά τη σχολική του φοίτηση στο Schönthal και το Maulbronn, είχε γίνει δεκτός στο προτεσταντικό Stift του Tübingen και εντάχθηκε στην Burschenschaft Germania το 1819. Όπως πολλοί νέοι, ο προικισμένος μαθητής συμπαθούσε την ιδέα του εθνικού κράτους και τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης. Φυλακίστηκε αρκετές φορές και τελικά εκδιώχθηκε από το Stift, εξορίστηκε για μερικά χρόνια στις Κάτω Χώρες, αλλά μετά την επιστροφή του συστήθηκε και στον βασιλιά, ο οποίος ενδιαφέρθηκε για τις ξένες εμπειρίες του. Το 1826 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ με τη διατριβή του με θέμα 'Η βορειοαμερικανική επανάσταση και οι συνέπειές της'. Αν η αλληλογραφία μεταξύ των πατέρων και των γιων των τριών οικογενειών έχει όχι μόνο βιογραφικό αλλά και κοινωνικοϊστορικό ενδιαφέρον, η αλληλογραφία των γυναικών μελών της οικογένειας δεν είναι λιγότερο ενδιαφέρουσα. Σε μεγάλο βαθμό καλλιεργούσαν το οικογενειακό δίκτυο και διατηρούσαν ενίοτε στενές φιλίες μεταξύ τους – όπως η ανύπαντρη Pauline Widenmann με την κουνιάδα της αδελφής της Emilie, Julie Reinhardt.
Στο μέτρο του δυνατού, οι μονάδες συνάφειας που είχε σχηματίσει ο Ulrich Reinhardt διαλύθηκαν και, ιδίως στην περίπτωση της αλληλογραφίας, συνδυάστηκαν σε αποδεικτικά στοιχεία. Ωστόσο, δεδομένου ότι τα αρχεία του, τα οποία σχετίζονται άμεσα με τα επιμέρους αρχειακά έγγραφα και επισυνάπτονται σε αυτά, αποτελούν μέρος της οικογενειακής ιστορίας, ακολουθήθηκε μια προσεκτική προσέγγιση και διατηρήθηκε εν μέρει η σειρά που δημιούργησε. Το 2009, οι ασκούμενοι στο αρχείο Eva Rödel, Andreas Neuburger, Mathias Kunz και Michael Habersack κατέγραψαν και ταξινόμησαν τα τεκμήρια υπό την καθοδήγηση της Dr. Regina Keyler και του Dr. Peter Bohl.
Στουτγάρδη, Νοέμβριος 2009
Michael Habersack
Επιλεγμένα έργα[επεξεργασία]
- Der Magnetismus des Menschen: eine Kritik der gangbaren Lehre von den fünf Sinnen und der aus ihr hervorgegangenen Irrthümer in Philosophie und Theologie. Nürnberg. Bauer und Raspe, 1854.
- Ein Wort über die Hoffnungen auf eine neue politische Bewegung. Stuttgart. Becher, 1852.
- Politik und Kirchenthum des Abendlands in ihrem Verhältniß zum Orient. Nördlingen. Beck,1855.
- Zur Bundesreform : Ein Separatvotum aus dem National–Verein. Nördlingen. Beck,1861.
- Gedanken über die Unsterblichkeit als Wiederholung des Erdenlebens. Wien. C. Gerold,1851.
- Das Bekenntniss der Deutschkatholiken und Lichtfreunde: nebst einem Nachwort an G. G. Gervinus. Pforzheim. Flammer u. Hoffmann,1846.
- Die Religion und das Recht der Welt: nebst einem Anhang über den moralischen, geistigen und politischen Charakter unserer Zeit. Nördlingen. Beck, 1852.
- Materialien zur Geschichte der neuesten Politik. Stuttgart. J. B. Metzler, 1847.
- Die Religion Jesu. Nördlingen. Beck, 1859.
- Gedanken über die Unsterblichkeit als Wiederholung des Erdenlebens. Wien. C. Gerold, 1851.
Παραπομπές[επεξεργασία]
- ↑ Script error: No such module "citation/CS1".
- ↑ Script error: No such module "citation/CS1".
- ↑ Script error: No such module "citation/CS1".
- ↑ Script error: No such module "citation/CS1".
- ↑ Script error: No such module "citation/CS1".
- ↑ Script error: No such module "citation/CS1".
- ↑ Script error: No such module "citation/CS1".
Script error: No such module "Authority control".
This article "Γκούσταβ Βίντενμαν" is from Wikipedia. The list of its authors can be seen in its historical and/or the page Edithistory:Γκούσταβ Βίντενμαν. Articles copied from Draft Namespace on Wikipedia could be seen on the Draft Namespace of Wikipedia and not main one.
